Na podstawie ustaleń statystycznych, około ponad trzy miliony ludzi w Stanach Zjednoczonych co roku zostaje rannych w wypadkach samochodowych. W rzeczywistości wypadki samochodowe są uważane za jedną z najczęstszych przyczyn urazów lub obrażeń. Urazy szyi, takie jak uraz kręgosłupa szyjnego, często występują z powodu nagłego ruchu głowy i szyi do przodu i do tyłu pod wpływem siły uderzenia. Ten sam mechanizm urazu może również powodować urazy tkanek miękkich w innych częściach ciała, w tym w dolnej części pleców i kończynach dolnych. Urazy szyi, bioder, ud i kolan to powszechne rodzaje urazów wynikających z wypadków samochodowych.

 

Abstrakcyjny

 

• Cel: Celem tego systematycznego przeglądu było określenie skuteczności ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich biodra, uda i kolana.
• metody: Przeprowadziliśmy przegląd systematyczny i przeszukaliśmy MEDLINE, EMBASE, PsycINFO, Cochrane Central Register of Controlled Trials oraz CINAHL Plus with Full Text od 1 stycznia 1990 r. do 8 kwietnia 2015 r. pod kątem randomizowanych badań kontrolowanych (RCT), badań kohortowych, oraz badania kliniczno-kontrolne oceniające wpływ ćwiczeń na intensywność bólu, samoocenę powrotu do zdrowia, powrót do zdrowia, jakość życia związaną ze zdrowiem, wyniki psychologiczne i zdarzenia niepożądane. Losowe pary niezależnych recenzentów przeszukiwały tytuły i streszczenia oraz oceniały ryzyko stronniczości przy użyciu kryteriów Scottish Intercollegiate Guidelines Network. Zastosowano najlepszą metodologię syntezy dowodów.
• Wyniki: Przeanalizowaliśmy 9494 cytowania. Osiem RCT zostało krytycznie ocenionych, a trzy miały niskie ryzyko błędu systematycznego i zostały włączone do naszej syntezy. Jedno badanie RCT wykazało statystycznie istotną poprawę w zakresie bólu i funkcji, faworyzującą klinicznie progresywne ćwiczenia łączone w porównaniu z podejściem „poczekaj i zobacz” w przypadku zespołu bólu rzepkowo-udowego. Drugie badanie z randomizacją sugeruje, że nadzorowane ćwiczenia z zamkniętym łańcuchem kinetycznym mogą prowadzić do większej poprawy objawów niż ćwiczenia z otwartym łańcuchem w zespole bólu rzepkowo-udowego. Jeden RCT sugeruje, że ćwiczenia grupowe oparte na klinice mogą być bardziej skuteczne niż fizjoterapia multimodalna u sportowców płci męskiej z uporczywym bólem pachwiny.
• Wnioski: Znaleźliśmy ograniczone dowody wysokiej jakości na poparcie stosowania ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich kończyn dolnych. Dowody sugerują, że kliniczne programy ćwiczeń mogą przynosić korzyści pacjentom z zespołem bólu rzepkowo-udowego i uporczywym bólem pachwiny. Potrzebne są dalsze wysokiej jakości badania. (J Manipulative Physiol Ther 2016;39:110-120.e1)
• Kluczowe warunki indeksowania: Kolano; Urazy kolana; Biodro; Urazy biodra; Udo; Ból uda; Ćwiczenie

 

Częste są urazy tkanek miękkich kończyny dolnej. W Stanach Zjednoczonych 36% wszystkich urazów zgłaszanych na oddziałach ratunkowych to skręcenia i/lub nadwyrężenia kończyny dolnej. Wśród pracowników Ontario około 19% wszystkich zatwierdzonych roszczeń o odszkodowanie za utracony czas dotyczy urazów kończyn dolnych. Co więcej, 27.5% dorosłych Saskatchewan rannych w kolizji drogowej zgłasza ból w kończynie dolnej. Urazy tkanek miękkich biodra, uda i kolana są kosztowne i stanowią znaczne obciążenie ekonomiczne i związane z niepełnosprawnością w miejscach pracy i systemach odszkodowań. Według Biura Statystycznego Departamentu Pracy Stanów Zjednoczonych mediana czasu wolnego od pracy z powodu urazów kończyn dolnych w 12 r. wyniosła 2013 dni. Urazy kolana wiązały się z najdłuższą nieobecnością w pracy (mediana 16 dni).

 

Większość urazów tkanek miękkich kończyny dolnej jest leczona zachowawczo, a do leczenia tych urazów powszechnie stosuje się ćwiczenia fizyczne. Ćwiczenia mają na celu promowanie dobrego zdrowia fizycznego i przywrócenie normalnej funkcji stawów i otaczających tkanek miękkich poprzez koncepcje obejmujące zakres ruchu, rozciąganie, wzmacnianie, wytrzymałość, zwinność i ćwiczenia proprioceptywne. Jednak dowody na skuteczność ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich kończyny dolnej są niejasne.

 

W poprzednich przeglądach systematycznych badano skuteczność ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich kończyn dolnych. Recenzje sugerują, że ćwiczenia są skuteczne w leczeniu zespołu bólu rzepkowo-udowego i urazów pachwiny, ale nie w przypadku ścięgna rzepki. Według naszej wiedzy, jedyny przeglądowy raport dotyczący skuteczności ćwiczeń w ostrych urazach ścięgien podkolanowych zawierał niewiele dowodów na poparcie ćwiczeń rozciągających, zwinności i stabilizacji tułowia.

 

 

Celem naszego systematycznego przeglądu było zbadanie skuteczności ćwiczeń w porównaniu z innymi interwencjami, interwencjami placebo / pozorowanymi lub brakiem interwencji w poprawie samooceny powrotu do zdrowia, powrotu do sprawności funkcjonalnej (np. powrót do aktywności, pracy lub szkoły) lub stanu klinicznego wyniki (np. ból, jakość życia związana ze zdrowiem, depresja) pacjentów z urazami tkanek miękkich biodra, uda i kolana.

 

Metody

 

Rejestracja

 

Ten protokół przeglądu systematycznego został zarejestrowany w Międzynarodowym Prospektywnym Rejestrze Przeglądów Systematycznych w dniu 28 marca 2014 r. (CRD42014009140).

 

Kryteria kwalifikacji

 

Populacja. Nasz przegląd dotyczył badań dorosłych (ok. 18 lat) i/lub dzieci z urazami tkanek miękkich biodra, uda lub kolana. Urazy tkanek miękkich obejmują, ale nie wyłącznie, skręcenia/skręcenia stopnia I do II; ścięgna; tendinopatia; ścięgno; ból rzepkowo-udowy (zespół); zespół pasma biodrowo-piszczelowego; niespecyficzny ból bioder, ud lub kolan (z wyłączeniem poważnej patologii); oraz inne urazy tkanek miękkich, zgodnie z dostępnymi dowodami. Zdefiniowaliśmy stopnie skręceń i odkształceń zgodnie z klasyfikacją zaproponowaną przez Amerykańską Akademię Chirurgów Ortopedycznych (tab. 1 i 2). Dotknięte tkanki miękkie w biodrze obejmują więzadła podtrzymujące i mięśnie przechodzące przez staw biodrowy do uda (w tym ścięgna podkolanowe, mięśnie czworogłowe i grupy mięśni przywodzicieli). Tkanki miękkie kolana obejmują podtrzymujące więzadła śródstawowe i pozastawowe oraz mięśnie przecinające staw kolanowy od uda wraz ze ścięgnem rzepki. Wykluczyliśmy badania dotyczące skręceń lub naciągnięć III stopnia, rozerwania panewki stawu biodrowego, rozerwania łąkotki, choroby zwyrodnieniowej stawów, złamań, zwichnięć i chorób ogólnoustrojowych (np. infekcji, nowotworów, chorób zapalnych).

 

 

 

Interwencje. Nasz przegląd ograniczyliśmy do badań, w których testowano izolowany efekt ćwiczeń (tj. nie jest to część multimodalnego programu opieki). Zdefiniowaliśmy ćwiczenie jako dowolną serię ruchów mających na celu trening lub rozwój ciała poprzez rutynową praktykę lub jako trening fizyczny promujący dobre zdrowie fizyczne.

 

Grupy porównawcze. Włączyliśmy badania, w których porównano 1 lub więcej interwencji ruchowych ze sobą lub jedną interwencję ruchową z innymi interwencjami, listą oczekujących, interwencjami placebo / pozorowanymi lub brakiem interwencji.

 

Wyniki. Aby kwalifikować się, badania musiały obejmować jeden z następujących wyników: (1) samoocena powrotu do zdrowia; (2) powrót do zdrowia (np. niepełnosprawność, powrót do aktywności, pracy, szkoły lub sportu); (3) intensywność bólu; (4) jakość życia związana ze zdrowiem; (5) skutki psychologiczne, takie jak depresja lub strach; oraz (6) zdarzenia niepożądane.

 

Charakterystyka badania. Kwalifikujące się studia spełniały następujące kryteria: (1) język angielski; (2) badania opublikowane między 1 stycznia 1990 a 8 kwietnia 2015; (3) randomizowane badania kontrolowane (RCT), badania kohortowe lub badania kliniczno-kontrolne, których celem jest ocena skuteczności i bezpieczeństwa interwencji; oraz (4) obejmował kohortę początkową składającą się z co najmniej 30 uczestników na ramię leczenia z określonym stanem dla RCT lub 100 uczestników na grupę z określonym stanem w badaniach kohortowych lub badaniach kliniczno-kontrolnych. Badania obejmujące inne stopnie skręceń lub skręceń w biodrze, udzie lub kolanie musiały dostarczyć oddzielne wyniki dla uczestników z skręceniami/skręceniami stopnia I lub II, które należało uwzględnić.

 

Wykluczyliśmy badania o następujących cechach: (1) listy, artykuły redakcyjne, komentarze, niepublikowane rękopisy, rozprawy, raporty rządowe, książki i rozdziały w książkach, materiały konferencyjne, streszczenia ze spotkań, wykłady i przemówienia, oświadczenia dotyczące wypracowania konsensusu lub oświadczenia dotyczące wytycznych; (2) projekty badań, w tym badania pilotażowe, badania przekrojowe, opisy przypadków, serie przypadków, badania jakościowe, przeglądy opisowe, przeglądy systematyczne (z metaanalizami lub bez), wytyczne praktyki klinicznej, badania biomechaniczne, badania laboratoryjne i badania nie raportowanie metodologiczne; (3) badania na zwłokach lub na zwierzętach; oraz (4) badania na pacjentach z poważnymi urazami (np. skręcenia/naderwania stopnia III, złamania, zwichnięcia, pełne pęknięcia, infekcje, nowotwory złośliwe, zapalenie kości i stawów i choroba ogólnoustrojowa).

 

Źródła informacji

 

Opracowaliśmy naszą strategię wyszukiwania z bibliotekarzem zajmującym się naukami o zdrowiu (Załącznik 1). Lista kontrolna wzajemnego przeglądu elektronicznych strategii wyszukiwania (PRESS) została wykorzystana przez drugiego bibliotekarza do sprawdzenia strategii wyszukiwania pod kątem kompletności i dokładności. Przeszukaliśmy MEDLINE i EMBASE, uważane za główne biomedyczne bazy danych, oraz PsycINFO w poszukiwaniu literatury psychologicznej za pośrednictwem Ovid Technologies, Inc; CINAHL Plus z pełnym tekstem do literatury pielęgniarskiej i pokrewnej zdrowia za pośrednictwem EBSCOhost; oraz Cochrane Central Register of Controlled Trials za pośrednictwem Ovid Technologies, Inc. dla wszelkich badań, które nie zostały zarejestrowane w innych bazach danych. Strategia wyszukiwania została najpierw opracowana w MEDLINE, a następnie dostosowana do innych baz bibliograficznych. Nasze strategie wyszukiwania łączyły kontrolowane słownictwo istotne dla każdej bazy danych (np. MeSH dla MEDLINE) i słowa tekstowe związane z ćwiczeniami i urazami tkanek miękkich biodra, uda lub kolana, w tym skręcenia lub przeciążenia stopnia I do II (Załącznik 1). Przeszukaliśmy również ręcznie listy referencyjne poprzednich przeglądów systematycznych w celu znalezienia dodatkowych odpowiednich badań.

 

Wybór badanie

 

Do selekcji kwalifikujących się badań zastosowano dwufazowy proces przesiewowy. Losowe pary niezależnych recenzentów przeszukiwały tytuły cytowań i streszczenia, aby określić kwalifikowalność badań w fazie 2. W wyniku badania przesiewowego badania zostały sklasyfikowane jako istotne, prawdopodobnie istotne lub nieistotne. W fazie 1 te same pary recenzentów niezależnie dokonały przeglądu potencjalnie odpowiednich badań w celu określenia kwalifikowalności. Recenzenci spotkali się, aby osiągnąć konsensus w sprawie kwalifikowalności badań i rozwiązać spory. Trzeci recenzent został wykorzystany, jeśli nie udało się osiągnąć konsensusu.

 

 

Ocena ryzyka stronniczości

 

Niezależni recenzenci zostali losowo dobrani w pary, aby krytycznie ocenić wewnętrzną trafność kwalifikujących się badań przy użyciu kryteriów Scottish Intercollegiate Guidelines Network (SIGN). Wpływ błędu selekcji, błędu informacji i zamieszania na wyniki badania oceniono jakościowo przy użyciu kryteriów SIGN. Kryteria te posłużyły recenzentom do dokonania świadomej ogólnej oceny wewnętrznej ważności badań. Ta metodologia została wcześniej opisana. W tym przeglądzie nie zastosowano wyniku ilościowego ani punktu odcięcia w celu określenia trafności wewnętrznej badań.

 

Kryteria SIGN dla RCT zostały wykorzystane do krytycznej oceny następujących aspektów metodologicznych: (1) jasności pytania badawczego, (2) metody randomizacji, (3) ukrycia przydziału leczenia, (4) zaślepienia leczenia i wyników, (5) podobieństwo charakterystyk wyjściowych między/pomiędzy grupami leczenia, (6) zanieczyszczenie współinterwencją, (7) trafność i wiarygodność pomiarów wyników, (8) wskaźniki obserwacji, (9) analiza zgodnie z zasadami zamiaru leczenia oraz ( 10) porównywalność wyników w różnych ośrodkach badawczych (jeśli dotyczy). Konsensus został osiągnięty poprzez dyskusję recenzentów. Nieporozumienia rozwiązywał niezależny trzeci recenzent, gdy nie można było osiągnąć konsensusu. Ryzyko błędu systematycznego w każdym ocenianym badaniu było również oceniane przez starszego epidemiologa (PC). Skontaktowano się z autorami, gdy potrzebne były dodatkowe informacje do ukończenia krytycznej oceny. W naszej syntezie dowodów uwzględniono jedynie badania o niskim ryzyku błędu systematycznego.

 

Ekstrakcja danych i synteza wyników

 

Dane zostały wyodrębnione z badań (DS) o niskim ryzyku błędu systematycznego, aby stworzyć tabele dowodów. Drugi recenzent niezależnie sprawdził wyodrębnione dane. Stratyfikowaliśmy wyniki w oparciu o czas trwania choroby (niedawny początek [0-3 miesiące], trwały [N3 miesiące] lub zmienny czas trwania [niedawny początek i trwały łącznie]).

 

Zastosowaliśmy standaryzowane miary, aby określić kliniczne znaczenie zmian zgłoszonych w każdym badaniu dla wspólnych miar wyników. Należą do nich różnica między grupami 2/10 punktów w Numerycznej Skali Oceny (NRS), 2/10 cm różnica w wizualnej skali analogowej (VAS) oraz różnica 10/100 punktów w skali rzepkowo-udowej Kujala, znanej również jako Skala Przedniego Bólu Kolana.

 

Analizy statystyczne

 

Umowa między recenzentami na przeglądanie artykułów została obliczona i zgłoszona za pomocą ? statystyka i 95% przedział ufności (CI). Tam, gdzie było to możliwe, wykorzystaliśmy dane dostarczone w badaniach o niskim ryzyku błędu systematycznego, aby zmierzyć związek między testowanymi interwencjami a wynikami poprzez obliczenie względnego ryzyka (RR) i jego 95% CI. Podobnie obliczyliśmy różnice w średnich zmianach między grupami i 95% CI, aby określić ilościowo skuteczność interwencji. Obliczenie 95% CI oparto na założeniu, że wyniki wyjściowe i kontrolne były silnie skorelowane (r = 0.80).

 

Raportowanie

 

Ten przegląd systematyczny został zorganizowany i zgłoszony w oparciu o oświadczenie Preferred Reporting Items for Systematic Reviews and Meta-Analyses.

 

Wgląd doktora Alexa Jimeneza

Jako lekarz chiropraktyki urazy spowodowane wypadkami samochodowymi są jednym z najczęstszych powodów, dla których ludzie szukają opieki chiropraktycznej. Od urazów szyi, takich jak urazy kręgosłupa szyjnego, po bóle głowy i pleców, chiropraktyka może być stosowana do bezpiecznego i skutecznego przywrócenia integralności kręgosłupa po wypadku samochodowym. Kręgarz, taki jak ja, często stosuje kombinację regulacji kręgosłupa i manipulacji manualnych, a także różnych innych nieinwazyjnych metod leczenia, aby delikatnie skorygować wszelkie niewspółosiowości kręgosłupa wynikające z urazu samochodowego. Whiplash i inne rodzaje urazów szyi występują, gdy złożone struktury wzdłuż kręgosłupa szyjnego są rozciągane poza ich naturalny zakres ruchu z powodu nagłego ruchu głowy i szyi do przodu i do tyłu pod wpływem siły uderzenia. Urazy pleców, szczególnie w dolnej części kręgosłupa, są również powszechne w wyniku wypadku samochodowego. Kiedy złożone struktury wzdłuż kręgosłupa lędźwiowego są uszkodzone lub zranione, objawy rwy kulszowej mogą promieniować w dół pleców, pośladków, bioder, ud, nóg i stóp. Urazy kolan mogą również wystąpić po uderzeniu podczas wypadku samochodowego. Ćwiczenia są często stosowane wraz z chiropraktyką, aby wspomóc powrót do zdrowia, a także poprawić siłę, elastyczność i mobilność. Ćwiczenia rehabilitacyjne oferowane są pacjentom w celu dalszego przywrócenia integralności ich ciała. Poniższe badania naukowe pokazują, że ćwiczenia fizyczne, w porównaniu z nieinwazyjnymi metodami leczenia, są bezpieczną i skuteczną metodą leczenia osób, które doznały urazu szyi i kończyn dolnych w wyniku wypadku samochodowego.

 

Efekt

 

Wybór badanie

 

Przeszukaliśmy 9494 cytaty na podstawie tytułu i streszczenia (ryc. 1). Spośród nich przeanalizowano 60 publikacji pełnotekstowych, a 9 artykułów poddano krytycznej ocenie. Głównymi powodami odrzucenia podczas pełnotekstowego badania przesiewowego były (1) niekwalifikowalny projekt badania, (2) mała wielkość próby (nb 30 na ramię leczenia), (3) multimodalne interwencje uniemożliwiające wyodrębnienie skuteczności ćwiczeń, (4) niekwalifikujące się badanie populacji oraz (5) interwencje niespełniające naszej definicji ćwiczeń (ryc. 1). Spośród tych krytycznie ocenionych 3 badania (opisane w 4 artykułach) miały niskie ryzyko stronniczości i zostały uwzględnione w naszej syntezie. Umowa międzyrasowa na pokaz artykułów była ? = 0.82 (95% CI, 0.69-0.95). Procentowa zgodność oceny krytycznej badań wyniosła 75% (6/8 badań). Spór został rozwiązany poprzez dyskusję dla 2 badań. Skontaktowaliśmy się z autorami z 5 badań podczas krytycznej oceny, aby poprosić o dodatkowe informacje, a 3 odpowiedziało.

 

 

Charakterystyka badań

 

Badaniami o niskim ryzyku błędu systematycznego były RCT. W jednym badaniu, przeprowadzonym w Holandii, zbadano skuteczność znormalizowanego programu ćwiczeń w porównaniu z podejściem „poczekaj i zobacz” u uczestników z zespołem bólu rzepkowo-udowego o zmiennym czasie trwania. W drugim badaniu, którego wyniki przedstawiono w 2 artykułach, porównano korzyści z ćwiczeń z zamkniętym i otwartym łańcuchem kinetycznym u osób z zespołem bólu rzepkowo-udowego o zmiennym czasie trwania w Belgii. Ostatnie badanie, przeprowadzone w Danii, porównywało trening aktywny z multimodalną interwencją fizjoterapeutyczną w leczeniu uporczywego bólu pachwiny związanego z przywodzicielem.

 

W dwóch RCT wykorzystano programy ćwiczeń, które łączyły ćwiczenia wzmacniające z treningiem równowagi lub zwinności kończyn dolnych. W szczególności ćwiczenia wzmacniające składały się zarówno z izometrycznych, jak i koncentrycznych skurczów mięśnia czworogłowego, przywodziciela biodra i mięśnia pośladkowego w celu opanowania bólu rzepkowo-udowego46 oraz przywodzicieli biodrowych i mięśni tułowia i miednicy w przypadku bólu pachwiny związanego z przywodzicielem. Programy ćwiczeń trwały od 646 do 1243 tygodni i były nadzorowane i oparte na klinice z dodatkowymi codziennymi ćwiczeniami domowymi. Programy ćwiczeń porównano z podejściem „poczekaj i zobacz” lub z fizjoterapią multimodalną. W trzecim badaniu z randomizacją porównano 2 różne 5-tygodniowe protokoły, które łączyły ćwiczenia wzmacniające i rozciągające z zamkniętym lub otwartym łańcuchem kinetycznym mięśni kończyn dolnych.

 

Metaanalizy nie przeprowadzono ze względu na niejednorodność przyjętych badań w odniesieniu do populacji pacjentów, interwencji, komparatorów i wyników. Zasady najlepszej syntezy dowodów zostały wykorzystane do opracowania twierdzeń dowodowych i przeprowadzenia jakościowej syntezy wniosków z badań o niskim ryzyku błędu systematycznego.

 

Ryzyko błędu w badaniach

 

Badania o niskim ryzyku błędu systematycznego zawierały jasno określone pytanie badawcze, w miarę możliwości wykorzystywały odpowiednie metody zaślepienia, wskazywały na odpowiednie podobieństwo cech wyjściowych między ramionami leczenia i przeprowadzały analizy zgodne z zamiarem leczenia, jeśli było to możliwe (Tabela 3). W RCT odnotowano odsetek obserwacji powyżej 85%. Jednak badania te miały również ograniczenia metodologiczne: niewystarczająca szczegółowość opisująca metody ukrywania alokacji (1/3), niewystarczająca szczegółowość opisująca metody randomizacji (1/3), wykorzystanie miar wyników, które nie zostały wykazane jako ważne lub wiarygodne ( tj. długość mięśni i skuteczne leczenie) (2/3) oraz klinicznie istotne różnice w charakterystyce wyjściowej (1/3).

 

 

Spośród 9 odpowiednich artykułów 5 uznano za mające wysokie ryzyko stronniczości. Badania te miały następujące ograniczenia: (1) słabe lub nieznane metody randomizacji (3/5); (2) słabe lub nieznane metody ukrywania przydziałów (5/ 5); (3) osoba oceniająca wynik nie zaślepiona (4/5); (4) klinicznie istotne różnice w cechach wyjściowych (3/5); (5) nie zgłoszono rezygnacji, niewystarczające informacje dotyczące rezygnacji w grupie lub duże różnice we wskaźnikach rezygnacji między ramionami leczenia (N15%) (3/5); oraz (6) brak informacji lub brak analizy zamiaru leczenia (5/5).

 

Podsumowanie dowodów

 

Zespół bólu rzepkowo-udowego o zmiennym czasie trwania. Dowody z 1 RCT sugerują, że kliniczny program ćwiczeń progresywnych może zapewnić krótko- i długoterminowe korzyści w porównaniu ze zwykłą opieką w leczeniu zespołu bólu rzepkowo-udowego o różnym czasie trwania. van Linschoten i wsp. zrandomizowali uczestników z kliniczną diagnozą zespołu bólu rzepkowo-udowego trwającym od 2 miesięcy do 2 lat do (1) programu ćwiczeń klinicznych (9 wizyt w ciągu 6 tygodni) składającego się z progresywnych, statycznych i dynamicznych ćwiczeń wzmacniających mięśnie czworogłowe, przywodziciele i pośladki oraz ćwiczenia równowagi i elastyczności lub (2) zwykłe podejście „poczekaj i zobacz”. Obie grupy otrzymały ustandaryzowane informacje, porady i domowe ćwiczenia izometryczne mięśnia czworogłowego uda w oparciu o zalecenia holenderskiego lekarza pierwszego kontaktu (Tabela 4). Istniały statystycznie istotne różnice na korzyść grupy ćwiczeń dla (1) bólu (NRS) w spoczynku po 3 miesiącach (średnia różnica zmiany 1.1/10 [95% CI, 0.2-1.9]) i 6 miesiącach (średnia różnica zmian 1.3/10 [95% CI, 0.4-2.2]); (2) ból (NRS) z aktywnością po 3 miesiącach (średnia różnica zmian 1.0/10 [95% CI, 0.1-1.9]) i 6 miesiącach (średnia różnica zmian 1.2/10 [95% CI, 0.2-2.2]); oraz (3) funkcja (Kujala Patellofemoral Scale [KPS]) po 3 miesiącach (średnia różnica zmian 4.9/100 [95% CI, 0.1-9.7]). Jednak żadna z tych różnic nie była klinicznie istotna. Co więcej, nie było znaczących różnic w odsetku uczestników zgłaszających powrót do zdrowia (całkowicie wyzdrowieni, silnie wyzdrowieni), ale grupa ćwicząca była bardziej skłonna do zgłaszania poprawy po 3 miesiącach obserwacji (iloraz szans [OR], 4.1 [95% CI, 1.9-8.9]).

 

 

Dowody z drugiego RCT sugerują, że nadzorowane przez fizjoterapeutę ćwiczenia nóg z zamkniętym łańcuchem kinetycznym (gdzie stopa pozostaje w stałym kontakcie z powierzchnią) mogą przynosić krótkoterminowe korzyści w porównaniu z nadzorowanymi ćwiczeniami z otwartym łańcuchem kinetycznym (gdzie kończyna porusza się swobodnie) w przypadku niektórych części rzepkowo-udowej objawy zespołu bólowego (tab. 4). Wszyscy uczestnicy trenowali od 30 do 45 minut, 3 razy w tygodniu przez 5 tygodni. Obie grupy zostały poinstruowane, aby po każdym treningu wykonywać statyczne rozciąganie kończyn dolnych. Osoby przydzielone losowo do ćwiczeń z zamkniętym łańcuchem wykonywały nadzorowane (1) wyciskanie nóg, (2) zginanie kolan, (3) jazdę na rowerze stacjonarnym, (4) wiosłowanie, (5) ćwiczenia wchodzenia w górę i w dół oraz (6) ćwiczenia ze skokami progresywnymi . Uczestnicy ćwiczeń na otwartym łańcuchu wykonywali (1) maksymalne skurcze mięśnia czworogłowego, (2) unoszenie prostych nóg, (3) ruchy krótkiego łuku od 10 do pełnego wyprostu kolana oraz (4) przywodzenie nóg. Wielkości efektów nie zostały zgłoszone, ale autorzy odnotowali statystycznie istotne różnice faworyzujące ćwiczenia z zamkniętym łańcuchem kinetycznym po 3 miesiącach dla (1) częstotliwości blokowania (P = .03), (2) odczucia klikania (P = .04), (3) ból z testami izokinetycznymi (P = 03) oraz (4) ból w nocy (P = 02). Kliniczne znaczenie tych wyników nie jest znane. Nie było statystycznie istotnych różnic między grupami pod względem jakichkolwiek innych pomiarów bólu lub czynnościowych w żadnym okresie obserwacji.

 

 

 

Uporczywy ból pachwiny związany z odwodzicielem

 

Dowody z 1 RCT sugerują, że program ćwiczeń grupowych oparty na klinice jest bardziej skuteczny niż multimodalny program opieki w przypadku uporczywego bólu pachwiny związanego z przywodzicielem. H�lmich i wsp. badali grupę sportowców płci męskiej z kliniczną diagnozą bólu pachwiny związanego z odwodzicielem trwającego dłużej niż 2 miesiące (mediana czasu trwania 38-41 tygodni; zakres 14-572 tygodni) z zapaleniem kości łonowej lub bez niej. Uczestnicy zostali losowo przydzieleni do (1) klinicznego programu ćwiczeń grupowych (3 sesje tygodniowo przez 8-12 tygodni) składającego się z izometrycznych i koncentrycznych ćwiczeń wzmacniających odporność przywodzicieli, tułowia i miednicy; ćwiczenia równowagi i sprawności kończyn dolnych; rozciąganie brzucha, pleców i kończyn dolnych (z wyjątkiem mięśni przywodzicieli) lub (2) multimodalny program fizjoterapii (2 wizyty tygodniowo przez 8-12 tygodni) składający się z lasera; masaż tarcia poprzecznego; przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (TENS); oraz rozciąganie przywodzicieli, ścięgien podkolanowych i zginaczy bioder (tabela 4). Cztery miesiące po interwencji grupa ćwicząca częściej zgłaszała, że ​​ich stan był „znacznie lepszy” (RR 1.7 [95% CI 1.0-2.8]).

 

Zdarzenia niepożądane

 

W żadnym z włączonych badań nie skomentowano częstości ani charakteru zdarzeń niepożądanych.

 

Dyskusja

 

Podsumowanie dowodów

 

Nasz przegląd systematyczny badał skuteczność ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich biodra, uda lub kolana. Dowody z 1 RCT sugerują, że oparty na klinice progresywny połączony program ćwiczeń może oferować dodatkowe krótko- lub długoterminowe korzyści w porównaniu z dostarczaniem informacji i porad dotyczących leczenia zespołu bólu rzepkowo-udowego o zmiennym czasie trwania. Istnieją również dowody na to, że nadzorowane ćwiczenia z zamkniętym łańcuchem kinetycznym mogą być korzystne w przypadku niektórych objawów zespołu bólu rzepkowo-udowego w porównaniu z ćwiczeniami z otwartym łańcuchem kinetycznym. W przypadku uporczywego bólu pachwiny związanego z odwodzicielem dane z 1 RCT sugerują, że program ćwiczeń grupowych oparty na klinice jest bardziej skuteczny niż program multimodalny. Pomimo powszechnego i częstego stosowania ćwiczeń na receptę, istnieją ograniczone dowody wysokiej jakości informujące o stosowaniu ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich kończyn dolnych. W szczególności nie znaleźliśmy wysokiej jakości badań na temat ćwiczeń fizycznych w leczeniu niektórych częściej diagnozowanych schorzeń, w tym tendinopatii rzepki, skręcenia i urazu ścięgna podkolanowego, ścięgna podkolanowego, zapalenia kaletki krętarzowej lub urazów torebki stawu biodrowego.

 

 

Poprzednie systematyczne recenzje

 

Nasze wyniki są zgodne z wynikami poprzednich przeglądów systematycznych, z których wynika, że ​​ćwiczenia fizyczne są skuteczne w leczeniu zespołu bólu rzepkowo-udowego i bólu pachwiny. Jednak wyniki wcześniejszych przeglądów systematycznych analizujących stosowanie ćwiczeń w leczeniu ścięgna rzepki i ostrych urazów ścięgien podkolanowych są niejednoznaczne. Jeden przegląd odnotował mocne dowody na stosowanie treningu ekscentrycznego, podczas gdy inne wskazywały na niepewność, czy izolowane ćwiczenia ekscentryczne są korzystne dla tendinopatii w porównaniu z innymi formami ćwiczeń. Co więcej, istnieją ograniczone dowody na pozytywny wpływ ćwiczeń rozciągających, zwinności i stabilizacji tułowia lub rozciągania w dół w leczeniu ostrych urazów ścięgien podkolanowych. Odmienne wnioski pomiędzy przeglądami systematycznymi a ograniczoną liczbą badań uznanych za dopuszczalne w naszej pracy można przypisać różnicom w metodologii. Przeanalizowaliśmy listy referencyjne poprzednich przeglądów systematycznych i większość badań włączonych do przeglądów nie spełniała naszych kryteriów włączenia. Wiele badań zaakceptowanych w innych przeglądach miało małą liczebność próby (b30 na ramię leczenia). Zwiększa to ryzyko pomieszania resztkowego, jednocześnie zmniejszając precyzję wielkości efektu. Ponadto szereg przeglądów systematycznych obejmowało serie przypadków i studia przypadków. Tego typu badania nie mają na celu oceny skuteczności interwencji. Wreszcie, poprzednie przeglądy obejmowały badania, w których ćwiczenia były częścią interwencji multimodalnej, w wyniku czego nie można było ustalić izolowanego efektu ćwiczeń. Spośród badań, które spełniły nasze kryteria wyboru, wszystkie zostały krytycznie ocenione w naszym przeglądzie, a tylko 3 miały niskie ryzyko stronniczości i zostały uwzględnione w naszej syntezie.

 

Silne strony

 

Nasza recenzja ma wiele mocnych stron. Najpierw opracowaliśmy rygorystyczną strategię wyszukiwania, która została niezależnie zweryfikowana przez drugiego bibliotekarza. Po drugie, zdefiniowaliśmy jasne kryteria włączenia i wykluczenia dla wyboru potencjalnie odpowiednich badań i rozważaliśmy tylko badania z odpowiednią wielkością próby. Po trzecie, pary przeszkolonych recenzentów dokonały przeglądu i krytycznej oceny kwalifikujących się badań. Po czwarte, do krytycznej oceny badań zastosowaliśmy prawidłowy zestaw kryteriów (SIGN). Wreszcie ograniczyliśmy naszą syntezę do badań o niskim ryzyku błędu systematycznego.

 

Ograniczenia i zalecenia dotyczące przyszłych badań

 

Nasza recenzja ma również ograniczenia. Po pierwsze, nasze poszukiwania ograniczyły się do badań opublikowanych w języku angielskim. Jednak poprzednie przeglądy wykazały, że ograniczenie przeglądów systematycznych do badań nad językiem angielskim nie doprowadziło do stronniczości w raportowanych wynikach. Po drugie, pomimo naszej szerokiej definicji urazów tkanek miękkich biodra, uda lub kolana, nasza strategia wyszukiwania mogła nie obejmować wszystkich potencjalnie istotnych badań. Po trzecie, nasz przegląd mógł pominąć potencjalnie istotne badania opublikowane przed 1990 r. Naszym celem było zminimalizowanie tego poprzez ręczne przeszukiwanie list referencyjnych poprzednich przeglądów systematycznych. Wreszcie ocena krytyczna wymaga oceny naukowej, która może różnić się między recenzentami. Zminimalizowaliśmy tę potencjalną stronniczość, szkoląc recenzentów w zakresie korzystania z narzędzia SIGN i stosując proces konsensusu w celu określenia dopuszczalności badania. Ogólnie rzecz biorąc, nasz przegląd systematyczny podkreśla deficyt silnych badań w tej dziedzinie.

 

Potrzebne są wysokiej jakości badania dotyczące skuteczności ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich kończyn dolnych. Większość badań uwzględnionych w naszym przeglądzie (63%) wiązała się z wysokim ryzykiem błędu systematycznego i nie mogła zostać włączona do naszej syntezy. Nasz przegląd zidentyfikował istotne luki w literaturze. W szczególności potrzebne są badania, aby określić konkretne efekty ćwiczeń, ich długoterminowe efekty i optymalne dawki interwencji. Ponadto potrzebne są badania, aby określić względną skuteczność różnych rodzajów programów ćwiczeń i czy skuteczność jest różna w przypadku urazów tkanek miękkich biodra, uda i kolana.

 

Wnioski

 

Istnieją ograniczone dowody wysokiej jakości informujące o stosowaniu ćwiczeń w leczeniu urazów tkanek miękkich biodra, uda i kolana. Obecne dowody sugerują, że program progresywnych połączonych ćwiczeń w klinice może prowadzić do poprawy powrotu do zdrowia, jeśli zostanie dodany do informacji i porad dotyczących odpoczynku i unikania czynności wywołujących ból w leczeniu zespołu bólu rzepkowo-udowego. W przypadku uporczywego bólu pachwiny związanego z odwodzicielem, nadzorowany kliniczny program ćwiczeń grupowych jest bardziej skuteczny niż opieka multimodalna w promowaniu powrotu do zdrowia.

 

Źródła finansowania i potencjalne konflikty interesów

 

Badanie to zostało sfinansowane przez Ministerstwo Finansów Ontario i Komisję Usług Finansowych Ontario (nr RFP OSS_00267175). Agencja finansująca nie była zaangażowana w zbieranie danych, analizę danych, interpretację danych ani redagowanie manuskryptu. Badania podjęto m.in. dzięki dofinansowaniu z programu Canada Research Chairs. Pierre C�t� wcześniej otrzymał dofinansowanie z dotacji z Ministerstwa Finansów Ontario; doradztwo dla Kanadyjskiego Stowarzyszenia Ochrony Chiropraktyki; ustalenia dotyczące wystąpień i/lub nauczania dla Krajowego Instytutu Sądownictwa i Soci�t� des M�decins Experts du Quebec; wycieczki/podróże, European Spine Society; zarząd, European Spine Society; stypendia: Aviva Kanada; wsparcie stypendialne, Canada Research Chair Program�Canadian Institutes of Health Research. W tym badaniu nie zgłoszono żadnych innych konfliktów interesów.

 

Informacje dotyczące wkładu

 

• Opracowanie koncepcji (dostarczony pomysł na badania): DS, CB, PC, JW, HY, SV
• Projekt (zaplanowano metody generowania wyników): DS, CB, PC, HS, JW, HY, SV
• Nadzór ( sprawowany nadzór, odpowiedzialny za organizację i wdrożenie, napisanie manuskryptu): DS, PC
• Gromadzenie/przetwarzanie danych (odpowiedzialne za eksperymenty, zarządzanie pacjentami, organizację lub raportowanie danych): DS, CB, HS, JW, DeS, RG, HY, KR, JC, KD, PC, PS, RM, SD, SV
• Analiza/interpretacja (odpowiedzialna za analizę statystyczną, ocenę i prezentację wyników): DS, CB, PC, HS, MS, KR, LC
• Wyszukiwanie literatury (przeprowadzono wyszukiwanie literatury): ATV
• Pisanie (odpowiedzialne za napisanie części merytorycznej manuskryptu): DS, CB, PC, HS
• Recenzja krytyczna (rękopis poprawiony pod kątem treści intelektualnych, nie dotyczy sprawdzania pisowni i gramatyki): DS, PC, HS, JW, DeS, RG, MS, ATV, HY, KR, JC, KD, LC, PS, SD, RM, SV

 

Praktyczne zastosowania

 

• Istnieją dowody sugerujące, że ćwiczenia kliniczne mogą przynosić korzyści pacjentom z zespołem bólu rzepkowo-udowego lub bólem pachwiny związanym z przywodzicielem.
• Nadzorowane ćwiczenia progresywne mogą być korzystne w przypadku zespołu bólu rzepkowo-udowego o różnym czasie trwania w porównaniu z informacją/poradą.
• Nadzorowane ćwiczenia z zamkniętym łańcuchem kinetycznym mogą zapewnić więcej korzyści w porównaniu z ćwiczeniami z otwartym łańcuchem kinetycznym w przypadku niektórych objawów zespołu bólu rzepkowo-udowego.
• Samoocena poprawa uporczywego bólu pachwiny jest wyższa po programie ćwiczeń grupowych w klinice w porównaniu z fizjoterapią multimodalną.

 

Czy nieinwazyjne interwencje są skuteczne w leczeniu bólów głowy związanych z bólem szyi?

 

Ponadto,Inne nieinwazyjne interwencje, a także interwencje niefarmakologiczne są również powszechnie stosowane w leczeniu objawów bólu szyi i bólów głowy związanych z urazami szyi, takimi jak urazy kręgosłupa szyjnego, spowodowane wypadkami samochodowymi. Jak wspomniano wcześniej, uraz kręgosłupa szyjnego jest jednym z najczęstszych rodzajów urazów szyi wynikających z wypadków samochodowych. Zgodnie z poniższymi badaniami, w celu złagodzenia objawów bólu szyi można stosować chiropraktykę, fizjoterapię i ćwiczenia.

 

Abstrakcyjny

 

Cel

 

Aby zaktualizować wyniki grupy zadaniowej 2000–2010 Bone and Joint Decade ds. Bólu szyi i powiązanych zaburzeń oraz ocenić skuteczność nieinwazyjnych i niefarmakologicznych interwencji w leczeniu pacjentów z bólami głowy związanymi z bólem szyi (tj. bóle głowy pochodzenia szyjnego lub związane z urazami kręgosłupa szyjnego).

 

Metody

 

W latach 1990-2015 przeszukaliśmy pięć baz danych w poszukiwaniu randomizowanych badań kontrolowanych (RCT), badań kohortowych i badań przypadków z grupą kontrolną porównujących interwencje nieinwazyjne z innymi interwencjami, placebo/pozorowaniem lub bez interwencji. Losowe pary niezależnych recenzentów krytycznie oceniły kwalifikujące się badania, stosując kryteria Scottish Intercollegiate Guidelines Network w celu określenia dopuszczalności naukowej. Badania o niskim ryzyku błędu systematycznego zostały zsyntetyzowane zgodnie z najlepszymi zasadami syntezy dowodów.

 

Efekt

 

Przeanalizowaliśmy 17,236 15 cytowań, 10 badań było istotnych, a XNUMX miało niskie ryzyko błędu systematycznego. Dowody sugerują, że epizodyczne napięciowe bóle głowy należy leczyć za pomocą ćwiczeń czaszkowo-szkieletowych i szyjkowo-łopatkowych o małej wytrzymałości na obciążenia. Pacjenci z przewlekłymi napięciowymi bólami głowy mogą również odnieść korzyści z ćwiczeń czaszkowo-szkieletowych i szyjkowo-łopatkowych o niskiej wytrzymałości na obciążenia; trening relaksacyjny z terapią radzenia sobie ze stresem; lub opieka multimodalna, która obejmuje mobilizację kręgosłupa, ćwiczenia czaszkowo-szyjkowe i korekcję postawy. Na bóle głowy pochodzenia szyjnego, ćwiczenia czaszkowo-szyjkowe i szyjkowo-łopatkowe o niskim obciążeniu; Pomocna może być również terapia manualna (manipulacja z lub bez mobilizacji) kręgosłupa szyjnego i piersiowego.

 

 

wnioski

 

Leczenie bólów głowy związanych z bólem szyi powinno obejmować ćwiczenia. Pacjenci cierpiący na przewlekłe napięciowe bóle głowy mogą również skorzystać z treningu relaksacyjnego z terapią radzenia sobie ze stresem lub opieką multimodalną. Pacjentki z bólem głowy pochodzenia szyjnego mogą również skorzystać z terapii manualnej.

 

Słowa kluczowe

 

Interwencje nieinwazyjne, napięciowy ból głowy, szyjnopochodny ból głowy, ból głowy związany z urazem kręgosłupa szyjnego, przegląd systematyczny

 

Uwagi

 

Podziękowanie

 

Chcielibyśmy podziękować wszystkim osobom, które wniosły istotny wkład w tę recenzję: Robert Brison, Poonam Cardoso, J. David Cassidy, Laura Chang, Douglas Gross, Murray Krahn, Michel Lacerte, Gail Lindsay, Patrick Loisel, Mike Paulden, Roger Salhany, John Stapleton, Angela Verven i Leslie Verville. Chcielibyśmy również podziękować Trish Johns-Wilson z Instytutu Technologii Uniwersytetu Ontario za jej przegląd strategii wyszukiwania.

 

Zgodność ze standardami etycznymi

 

Konflikt interesów

 

Dr Pierre C�t� otrzymał stypendium od rządu Ontario, Ministerstwa Finansów, fundusze z programu Canada Research Chairs, opłaty osobiste od Narodowego Instytutu Sądownictwa za wykłady oraz opłaty osobiste od Europejskiego Towarzystwa Kręgosłupa za nauczanie. Dr. Silvano Mior i Margareta Nordin otrzymali zwrot kosztów podróży do udziału w spotkaniach w ramach badania. Pozostali autorzy nie zgłaszają deklaracji zainteresowania.

 

Finansowanie

 

Praca ta była wspierana przez Ministerstwo Finansów Ontario i Komisję Usług Finansowych Ontario [RFP# OSS_00267175]. Agencja finansująca nie była zaangażowana w projekt badania, gromadzenie, analizę, interpretację danych, pisanie manuskryptu ani decyzję o przesłaniu manuskryptu do publikacji. Badania podjęto częściowo dzięki dofinansowaniu z programu Canada Research Chairs dla dr. Pierre C�t�, Canada Research Chair in Disability Prevention and Rehabilitation na University of Ontario Institute of Technology.

 

PodsumowującĆwiczenia objęte opieką chiropraktyczną i inne nieinwazyjne interwencje powinny być wykorzystywane jako zasadnicza część leczenia, aby jeszcze bardziej złagodzić objawy urazu szyi, a także urazu biodra, uda i kolana. Zgodnie z powyższymi badaniami naukowymi, ćwiczenia fizyczne lub aktywność fizyczna są korzystne dla przyspieszenia czasu powrotu do zdrowia pacjentów po urazach w wyniku wypadku samochodowego oraz przywrócenia siły, elastyczności i mobilności dotkniętych struktur kręgosłupa. Informacje podane w National Center for Biotechnology Information (NCBI). Zakres naszych informacji ogranicza się do chiropraktyki oraz urazów i stanów kręgosłupa. W celu omówienia tematu, prosimy o kontakt z dr Jimenezem lub o kontakt pod adresem 915-850-0900 .

 

Kurator: dr Alex Jimenez

 

 

Dodatkowe tematy: rwa kulszowa

 

Rwa kulszowa jest nazywana zbiorem objawów, a nie pojedynczym typem urazu lub stanu. Objawy scharakteryzowano jako ból promieniujący, drętwienie i uczucie mrowienia z nerwu kulszowego w dolnej części pleców, pośladkach i udach oraz przez jedną lub obie nogi i stopy. Rwa kulszowa jest często wynikiem podrażnienia, zapalenia lub ucisku największego nerwu w ludzkim ciele, na ogół z powodu przepukliny dysku lub kości ostrogi.

 

 

WAŻNA TEMAT: EXTRA EXTRA: leczenie bólu kulszowego