Chiropraktyka leczenia bólu krzyża i dolegliwości nóg związanych z kręgosłupem: synteza literatury

 

Chiropraktyka opieki jest dobrze znaną komplementarną i alternatywną opcją leczenia, często stosowaną do diagnozowania, leczenia i zapobiegania urazom i schorzeniom układu mięśniowo-szkieletowego i nerwowego. Problemy ze zdrowiem kręgosłupa są jednymi z najczęstszych powodów, dla których ludzie szukają opieki chiropraktycznej, zwłaszcza w przypadku bólu krzyża i dolegliwości związanych z rwą kulszową. Chociaż dostępnych jest wiele różnych rodzajów leczenia, które pomagają złagodzić ból krzyża i objawy rwy kulszowej, wiele osób często woli naturalne opcje leczenia niż stosowanie leków / leków lub interwencje chirurgiczne. Poniższe badanie naukowe przedstawia listę opartych na dowodach metod leczenia chiropraktyki i ich wpływu na poprawę różnych problemów zdrowotnych kręgosłupa.

 

Abstrakcyjny

 

• Cele: Celem tego projektu był przegląd literatury dotyczącej stosowania manipulacji kręgosłupa w bólu krzyża (LBP).
• metody: Strategia wyszukiwania zmodyfikowana na podstawie przeglądu Cochrane Collaboration dla LBP została przeprowadzona w następujących bazach danych: PubMed, Mantis i Cochrane Database. Zaproszenia do nadsyłania odpowiednich artykułów zostały skierowane do zawodu za pośrednictwem szeroko rozpowszechnionych wiadomości branżowych i mediów stowarzyszeń. Komisja Naukowa Rady ds. Wytycznych i Parametrów Praktyki Chiropraktyki (CCGPP) została odpowiedzialna za opracowanie syntezy literatury, zorganizowanej według regionu anatomicznego, w celu oceny i raportu na temat bazy dowodowej dla opieki chiropraktycznej. Ten artykuł jest wynikiem tego oskarżenia. W ramach procesu CCGPP, wstępne projekty tych artykułów zostały opublikowane na stronie internetowej CCGPP www.ccgpp.org (2006-8), aby umożliwić otwarty proces i możliwie najszerszy mechanizm wkładu interesariuszy.
• Wyniki: W sumie pozyskano 887 dokumentów źródłowych. Wyniki wyszukiwania zostały posortowane w powiązanych grupach tematycznych w następujący sposób: randomizowane badania kontrolowane (RCT) dotyczące LBP i manipulacji; randomizowane badania innych interwencji dla LBP; wytyczne; przeglądy systematyczne i metaanalizy; podstawowa nauka; artykuły diagnostyczne, metodyka; terapia poznawcza i zagadnienia psychospołeczne; badania kohortowe i wynikowe; i inni. Każda grupa została podzielona tematycznie, tak aby członkowie zespołu otrzymywali w przybliżeniu równą liczbę artykułów z każdej grupy, losowo wybranych do dystrybucji. Zespół postanowił ograniczyć rozważania w tej pierwszej iteracji do wytycznych, przeglądów systematycznych, metaanaliz, RCT i badań kohortowych. Dało to w sumie 12 wytycznych, 64 RCT, 13 przeglądów systematycznych/metaanaliz i 11 badań kohortowych.
• Wnioski: Istnieje wiele lub więcej dowodów na zastosowanie manipulacji kręgosłupa w celu zmniejszenia objawów i poprawy funkcji u pacjentów z przewlekłym LBP, jak w przypadku stosowania w ostrym i podostrym LBP. Stosowanie ćwiczeń w połączeniu z manipulacją prawdopodobnie przyspieszy i poprawi wyniki, a także zminimalizuje nawroty epizodów. Było mniej dowodów na stosowanie manipulacji u pacjentów z LBP i promieniującym bólem nóg, rwą kulszową lub radikulopatią. (J Manipulative Physiol Ther 2008;31:659-674)
• Kluczowe warunki indeksowania: Ból dolnej części pleców; Manipulacja; Chiropraktyka; Kręgosłup; Rwa kulszowa; radikulopatia; Recenzja, systematyczna

 

Rada Chiropractic Guidelines and Practice Parameters (CCGPP) została utworzona w 1995 roku przez Kongres Państwowych Stowarzyszeń Chiropractic przy pomocy American Chiropractic Association, Association of Chiropractic Colleges, Council on Chiropractic Education, Federation of Chiropractic Licensing.Boards, Foundation for the Advance of Chiropractic Sciences, Foundation for Chiropractic Education and Research, International Chiropractors Association, National Association of Chiropractic Attorneys oraz National Institute for Chiropractic Research. Zadaniem CCGPP było stworzenie dokumentu „najlepszych praktyk” chiropraktyki. Rada ds. Wytycznych Chiropraktyki i Parametrów Praktyki została delegowana do zbadania wszystkich istniejących wytycznych, parametrów, protokołów i najlepszych praktyk w Stanach Zjednoczonych i innych krajach przy tworzeniu tego dokumentu.

 

W tym celu Komisji Naukowej CCGPP powierzono opracowanie syntezy literatury, zorganizowanej według regionu (szyja, dolna część pleców, klatka piersiowa, kończyna górna i dolna, tkanki miękkie) oraz pozaregionalnych kategorii niemięśniowo-szkieletowych, profilaktyka/promocja zdrowia, populacje specjalne, podwichnięcie i obrazowanie diagnostyczne.

 

Celem tej pracy jest przedstawienie wyważonej interpretacji literatury w celu określenia bezpiecznych i skutecznych opcji leczenia w opiece nad pacjentami z bólem krzyża (LBP) i pokrewnymi schorzeniami. Niniejsze podsumowanie dowodów ma służyć jako źródło informacji dla lekarzy, aby pomóc im w rozważeniu różnych opcji opieki nad takimi pacjentami. Nie zastępuje oceny klinicznej ani nakazowego standardu opieki nad indywidualnymi pacjentami.

 

 

Metody

 

Rozwój procesu oparto na doświadczeniach członków komisji w procesie konsensusu RAND, współpracy z Cochrane, Agencji ds. Opieki Zdrowotnej i Badań Polityki oraz opublikowanych rekomendacjach zmodyfikowanych na potrzeby rady.

 

Identyfikacja i odzyskiwanie

 

Domeną tego raportu są objawy LBP i dolnej części pleców związanych z nogami. Wykorzystując ankiety dotyczące profesji i publikacje dotyczące audytów praktyk, zespół wybrał tematy do przeglądu w tej iteracji.

 

Tematy zostały wybrane na podstawie najczęściej obserwowanych zaburzeń i najczęstszych klasyfikacji zabiegów stosowanych przez kręgarzy na podstawie literatury. Materiał do recenzji uzyskano poprzez formalne ręczne przeszukiwanie opublikowanej literatury oraz elektronicznych baz danych, z pomocą profesjonalnego bibliotekarza kolegium chiropraktyki. Opracowano strategię wyszukiwania w oparciu o CochraneWorking Group for Low Back Pain. Uwzględniono randomizowane badania kontrolowane (RCT), przeglądy systematyczne/metaanalizy oraz wytyczne opublikowane do 2006 r.; wszystkie inne rodzaje badań zostały uwzględnione do roku 2004. Zaproszenia do nadsyłania odpowiednich artykułów zostały skierowane do zawodu za pośrednictwem szeroko rozpowszechnionych wiadomości branżowych i mediów stowarzyszeń. Wyszukiwania koncentrowały się na wytycznych, metaanalizach, przeglądach systematycznych, randomizowanych badaniach klinicznych, badaniach kohortowych i seriach przypadków.

 

Ocena

 

Do oceny badań RCT i przeglądów systematycznych wykorzystano ustandaryzowane i zatwierdzone instrumenty stosowane przez Scottish Intercollegiate Guidelines Network. W przypadku wytycznych wykorzystano instrument Ocena Wytycznych do Badań i Oceny. Zastosowano ustandaryzowaną metodę oceny siły dowodów, którą podsumowano na rycinie 1. Wielodyscyplinarny panel każdego zespołu przeprowadził przegląd i ocenę dowodów.

 

 

Wyniki wyszukiwania zostały posortowane według powiązanych grup tematycznych w następujący sposób: RCT dotyczące LBP i manipulacji; randomizowane badania innych interwencji dla LBP; wytyczne; przeglądy systematyczne i metaanalizy; podstawowa nauka; artykuły diagnostyczne; metodologia; terapia poznawcza i zagadnienia psychospołeczne; badania kohortowe i wynikowe; i inni. Każda grupa została podzielona tematycznie, tak aby członkowie zespołu otrzymywali w przybliżeniu równą liczbę artykułów z każdej grupy, losowo wybranych do dystrybucji. Opierając się na tworzeniu procesu iteracyjnego przez CCGPP i ilości dostępnej pracy, zespół postanowił ograniczyć rozważania w tej pierwszej iteracji do wytycznych, przeglądów systematycznych, metaanaliz, RCT i badań kohortowych.

 

Wgląd doktora Alexa Jimeneza

W jaki sposób opieka chiropraktyczna przynosi korzyści osobom z bólem krzyża i rwą kulszową?�Jako kręgarz doświadczony w leczeniu różnych problemów zdrowotnych kręgosłupa, w tym bólu krzyża i rwy kulszowej, korekty kręgosłupa i manipulacje manualne, a także inne nieinwazyjne metody leczenia, mogą być bezpiecznie i skutecznie wdrażane w celu poprawy bólu pleców objawy. Celem niniejszej pracy badawczej jest wykazanie popartych dowodami efektów chiropraktyki w leczeniu urazów i schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego i nerwowego. Informacje zawarte w tym artykule mogą edukować pacjentów, w jaki sposób alternatywne opcje leczenia mogą pomóc złagodzić ból krzyża i rwę kulszową. Jako kręgarz, pacjenci mogą być również kierowani do innych pracowników służby zdrowia, takich jak fizjoterapeuci, lekarze medycyny funkcjonalnej i lekarze, aby pomóc im w dalszym radzeniu sobie z bólem krzyża i objawami rwy kulszowej. Opiekę chiropraktyczną można wykorzystać, aby uniknąć interwencji chirurgicznych w przypadku problemów zdrowotnych kręgosłupa.

 

Wyniki i dyskusja

 

Łącznie pozyskano początkowo 887 dokumentów źródłowych. Obejmowało to łącznie 12 wytycznych, 64 RCT, 20 przeglądów systematycznych/metaanaliz i 12 badań kohortowych. Tabela 1 zawiera ogólne podsumowanie liczby ocenionych badań.

 

 

Zapewnienie i porady

 

Strategia wyszukiwania zastosowana przez zespół została opracowana przez van Tuldera i in., a zespół zidentyfikował 11 prób. Dobre dowody wskazują, że pacjenci z ostrym LBP podczas leżenia w łóżku odczuwają większy ból i mniej powrotu do zdrowia niż ci, którzy pozostają aktywni. Nie ma różnicy w bólu i stanie funkcjonalnym między leżeniem w łóżku a ćwiczeniami. W przypadku pacjentów z rwą kulszową przekonujące dowody nie wykazują rzeczywistej różnicy w bólu i stanie funkcjonalnym między odpoczynkiem w łóżku a pozostawaniem aktywnym. Istnieją przekonujące dowody na brak różnicy w natężeniu bólu między leżeniem w łóżku a fizjoterapią, ale niewielką poprawę stanu funkcjonalnego. Wreszcie, istnieje niewielka różnica w natężeniu bólu lub stanie funkcjonalnym między krótszym a dłuższym odpoczynkiem w łóżku.

 

Przegląd Cochrane autorstwa Hagena i wsp. wykazał niewielkie korzyści w krótko- i długoterminowej aktywności w porównaniu z leżeniem w łóżku, podobnie jak wysokiej jakości przegląd przeprowadzony przez Duńskie Towarzystwo Chiropraktyki i Biomechaniki Klinicznej, obejmujący 4 przeglądy systematyczne, 4 dodatkowe RCTS oraz 6 wytycznych dotyczących ostrego LBP i rwy kulszowej. Przegląd Cochrane'a przeprowadzony przez Hilde i wsp. obejmował 4 badania i stwierdził niewielki korzystny wpływ na utrzymanie aktywności w ostrym, niepowikłanym LBP, ale brak korzyści w przypadku rwy kulszowej. Osiem badań dotyczących pozostawania aktywnymi i 10 badań dotyczących leżenia w łóżku zostało włączonych do analizy przeprowadzonej przez grupę Waddella. Kilka terapii zostało połączonych z poradami, aby pozostać aktywnym i obejmowały leki przeciwbólowe, fizjoterapię, szkołę zaplecza i poradnictwo behawioralne. Leżenie w łóżku w przypadku ostrego LBP było podobne do braku leczenia i placebo oraz mniej skuteczne niż leczenie alternatywne. Wyniki brane pod uwagę w badaniach to tempo powrotu do zdrowia, ból, poziom aktywności i strata czasu pracy. Stwierdzono, że pozostawanie aktywnym ma korzystny wpływ.

 

Przegląd 4 badań nieuwzględnionych gdzie indziej oceniał wykorzystanie broszur/broszury. Trend nie wskazywał na żadne różnice w wynikach broszur. Odnotowano jeden wyjątek — ci, którzy otrzymali manipulację, mieli mniej dokuczliwych objawów po 4 tygodniach i znacznie mniejszą niepełnosprawność po 3 miesiącach u tych, którzy otrzymali broszurę zachęcającą do pozostania aktywnym.

 

Podsumowując, najlepszą praktyką w leczeniu ostrego LBP jest zapewnienie pacjentów, że prawdopodobnie wyzdrowieją, oraz doradzanie im, aby pozostali aktywni i unikali leżenia w łóżku. Krótkie odpoczynki w łóżku mogą być korzystne dla pacjentów z promieniującym bólem nóg, którzy nie tolerują obciążania.

 

Dostosowanie/manipulacja/mobilizacja a wiele metod

 

W niniejszym przeglądzie uwzględniono literaturę dotyczącą procedur wysokoprędkościowych o niskiej amplitudzie (HVLA), często określanych jako dostosowanie lub manipulacja oraz mobilizacja. Procedury HVLA wykorzystują szybkie manewry pchania; mobilizacja stosowana jest cyklicznie. Procedura HVLA i mobilizacja mogą być wspomagane mechanicznie; mechaniczne urządzenia impulsowe są uważane za HVLA, a metody rozpraszania zgięcia i metody ciągłego ruchu biernego znajdują się w zakresie mobilizacji.

 

 

Zespół zaleca przyjęcie wyników przeglądu systematycznego Bronforta i wsp., z oceną jakości (QS) 88, obejmującym literaturę do 2002 roku. ) na ból pleców wykonywany przez Assendelft et al. Doniesiono o 2006 badaniach do 2004 r., Z których kilka pokrywało się z badaniami zgłoszonymi przez Bronforta i wsp. przy użyciu różnych kryteriów i nowej analizy. Nie zgłaszają różnicy w wyniku leczenia z manipulacją w porównaniu z alternatywami. Ponieważ w międzyczasie pojawiło się kilka dodatkowych badań z randomizacją, uzasadnienie ponownego wydania starszego przeglądu bez potwierdzania nowych badań było niejasne.

 

Ostre LBP. Istniały przekonujące dowody na to, że HVLA ma lepszą skuteczność krótkoterminową niż mobilizacja lub diatermia i ograniczone dowody na lepszą skuteczność krótkoterminową niż diatermia, ćwiczenia i modyfikacje ergonomiczne.

 

Przewlekłe LBP. Zabieg HVLA w połączeniu z ćwiczeniami wzmacniającymi był tak samo skuteczny w łagodzeniu bólu, jak niesteroidowe leki przeciwzapalne z ćwiczeniami. Rzetelne dowody wskazują, że manipulacja jest lepsza niż fizjoterapia i ćwiczenia domowe w zmniejszaniu niepełnosprawności. Rzetelne dowody pokazują, że manipulacja poprawia wyniki bardziej niż ogólna opieka medyczna lub placebo w krótkim okresie i fizjoterapia w dłuższej perspektywie. Procedura HVLA dała lepsze wyniki niż ćwiczenia domowe, przezskórna elektryczna stymulacja nerwów, trakcja, ćwiczenia, manipulacja placebo i pozorowana lub chemonukleoliza w przypadku przepukliny dysku.

 

Mieszane (ostre i przewlekłe) LBP. Hurwitz odkrył, że HVLA jest tym samym, co opieka medyczna w przypadku bólu i niepełnosprawności; dodanie fizykoterapii do manipulacji nie poprawiło wyników. Hsieh nie znalazł znaczącej wartości HVLA w porównaniu z terapią kręgosłupa lub terapią mięśniowo-powięziową. Cherkin et al. Meade skontrastował manipulację i opiekę szpitalną, znajdując większe korzyści z manipulacji zarówno w perspektywie krótko-, jak i długoterminowej. Doran i Newell odkryli, że SMT przyniosło większą poprawę niż fizjoterapia czy gorsety.

 

Ostre LBP

 

Porównania list chorych. Seferlis stwierdził, że chorzy na liście pacjentów po 1 miesiącu uzyskali znaczną poprawę objawową, niezależnie od interwencji, w tym manipulacji. Pacjenci byli bardziej usatysfakcjonowani i czuli, że otrzymywali lepsze wyjaśnienia dotyczące bólu od praktyków, którzy stosowali terapię manualną (QS, 62.5). Wand i wsp. zbadali skutki samodzielnego umieszczania chorych na liście chorych i zauważyli, że grupa otrzymująca ocenę, poradę i leczenie poprawiła się lepiej niż grupa otrzymująca ocenę, poradę i która została umieszczona na liście oczekujących na okres 6 tygodni. Zaobserwowano poprawę w zakresie niepełnosprawności, ogólnego stanu zdrowia, jakości życia i nastroju, chociaż ból i niepełnosprawność nie różniły się w obserwacji długoterminowej (QS, 68.75).

 

Fizjologiczna modalność terapeutyczna i ćwiczenia. Hurley i współpracownicy przetestowali skutki manipulacji połączonej z terapią interferencyjną w porównaniu z pojedynczą metodą. Ich wyniki wykazały, że wszystkie 3 grupy poprawiły funkcjonowanie w tym samym stopniu, zarówno po 6 miesiącach, jak i po 12 miesiącach (QS, 81.25). Stosując schemat eksperymentalny z pojedynczą ślepą próbą, aby porównać manipulację z masażem i elektrostymulacją niskiego poziomu, Godfrey i wsp. nie stwierdzili różnic między grupami w przedziale czasu obserwacji od 2 do 3 tygodni (QS, 19). W badaniu Rasmussena wyniki wykazały, że 94% pacjentów poddanych manipulacji nie miało objawów w ciągu 14 dni, w porównaniu z 25% w grupie, która otrzymała diatermię krótkofalową. Wielkość próby była jednak niewielka, w wyniku czego badanie było niewystarczające (QS, 18). W duńskim przeglądzie systematycznym przeanalizowano 12 międzynarodowych zestawów wytycznych, 12 przeglądów systematycznych i 10 randomizowanych badań klinicznych dotyczących wysiłku fizycznego. Nie znaleźli żadnych konkretnych ćwiczeń, niezależnie od rodzaju, które byłyby przydatne w leczeniu ostrego LBP, z wyjątkiem manewrów McKenzie.

 

Porównywanie pozorowanych i alternatywnych metod ręcznych. Badanie Hadlera równoważyło skutki uwagi świadczeniodawcy i kontaktu fizycznego z pierwszym wysiłkiem w ramach pozorowanej procedury manipulacji. Pacjenci z grupy, która weszli do badania z bardziej przewlekłą chorobą na początku, odnieśli korzyści z manipulacji. Podobnie poprawiły się szybciej iw większym stopniu (QS, 62.5). Hadler wykazał, że pojedyncza sesja manipulacji była korzystna w porównaniu z sesją mobilizacji (QS, 69). Erhard poinformował, że odsetek pozytywnych odpowiedzi na leczenie manualne z ruchem kołyszącym ręka-pięta był wyższy niż na ćwiczenia wyprostu (QS, 25). Von Buerger zbadał zastosowanie manipulacji w ostrym LBP, porównując manipulację rotacyjną z masażem tkanek miękkich. Odkrył, że grupa manipulacyjna reagowała lepiej niż grupa tkanek miękkich, chociaż efekty wystąpiły głównie w perspektywie krótkoterminowej. Wyniki były również utrudnione przez charakter wymuszonych wyborów wielokrotnego wyboru w formularzach danych (QS, 31). Gemmell porównał dwie formy manipulacji LBP trwające krócej niż 2 tygodni, jak następuje: dostosowanie Meric (forma HVLA) i technika aktywatora (forma mechanicznie wspomaganego HVLA). Nie zaobserwowano żadnej różnicy i obie pomogły zmniejszyć intensywność bólu (QS, 6). MacDonald odnotował krótkoterminowe korzyści w zakresie środków niepełnosprawności w ciągu pierwszych 37.5-1 tygodni od rozpoczęcia terapii w grupie manipulacyjnej, które zniknęły po 2 tygodniach w grupie kontrolnej (QS, 4). Praca Hoehlera, chociaż zawiera mieszane dane dla pacjentów z ostrym i przewlekłym LBP, została tu włączona, ponieważ w badaniu uczestniczył większy odsetek pacjentów z ostrym LBP. Pacjenci z manipulacją częściej zgłaszali natychmiastową ulgę, ale nie było różnic między grupami przy wypisie (QS, 38).

 

Leki. Coyer wykazał, że 50% grupy manipulacyjnej nie miało objawów w ciągu 1 tygodnia, a 87% zostało wypisanych bez objawów w ciągu 3 tygodni, w porównaniu z odpowiednio 27% i 60% grupy kontrolnej (leżenie w łóżku i leki przeciwbólowe) (QS , 37.5). Doran i Newell porównali manipulację, fizjoterapię, gorset lub leki przeciwbólowe, wykorzystując wyniki, które badały ból i mobilność. Nie było różnic między grupami w czasie (QS, 25). Waterworth porównał manipulację do zachowawczej fizjoterapii i 500 mg diflunisalu dwa razy dziennie przez 10 dni. Manipulacja nie wykazała korzyści dla tempa powrotu do zdrowia (QS, 62.5). Blomberg porównał manipulację do zastrzyków steroidowych i do grupy kontrolnej otrzymującej konwencjonalną terapię aktywującą. Po 4 miesiącach grupa manipulacyjna miała mniej ograniczone ruchy w wyprostu, mniejsze ograniczenia w zginaniu na boki w obie strony, mniej miejscowy ból przy prostowaniu i zginaniu w prawo, mniej promieniujący ból i mniejszy ból podczas wykonywania prostego uniesienia nogi (QS, 56.25 ). Bronfort nie znalazł żadnych różnic między opieką chiropraktyczną a opieką medyczną po 1 miesiącu leczenia, ale zaobserwowano zauważalną poprawę w grupie chiropraktyki zarówno po 3, jak i 6 miesiącach obserwacji (QS, 31).

 

Podostry ból pleców

 

Pozostań aktywny. Grunnesjo porównał łączne efekty terapii manualnej z poradą dotyczącą pozostawania aktywnym z samą poradą u pacjentów z ostrym i podostrym LBP. Wydaje się, że dodanie terapii manualnej skuteczniej zmniejsza ból i niepełnosprawność niż sama koncepcja „pozostań aktywnym” (QS, 68.75).

 

Fizjologiczna modalność terapeutyczna i ćwiczenia. Pope wykazał, że manipulacja zapewnia lepszą poprawę bólu niż przezskórna elektryczna stymulacja nerwów (QS 38). Sims-Williams porównał manipulację z „fizjoterapią”. Wyniki wykazały krótkoterminową korzyść z manipulacji bólem i zdolnością do lekkiej pracy. Różnice między grupami zniknęły po 3 i 12 miesiącach obserwacji (QS, 43.75, 35). Skargren i wsp. porównali chiropraktykę z fizjoterapią u pacjentów z LBP, którzy nie byli leczeni w poprzednim miesiącu. Nie zauważono różnic w poprawie stanu zdrowia, kosztach lub odsetku nawrotów między dwiema grupami. Jednak w oparciu o wyniki Oswestry chiropraktyka sprawdzała się lepiej w przypadku pacjentów, którzy odczuwali ból krócej niż 2 tydzień, podczas gdy fizjoterapia wydawała się lepsza w przypadku pacjentów, którzy odczuwali ból dłużej niż 1 tygodnie (QS, 4).

 

W duńskim przeglądzie systematycznym przeanalizowano 12 międzynarodowych zestawów wytycznych, 12 przeglądów systematycznych i 10 randomizowanych badań klinicznych dotyczących wysiłku fizycznego. Wyniki sugerują, że ćwiczenia ogólnie przynoszą korzyści pacjentom z podostrym bólem pleców. Zaleca się korzystanie z podstawowego programu, który można łatwo modyfikować w celu dostosowania do indywidualnych potrzeb pacjenta. Kwestie siły, wytrzymałości, stabilizacji i koordynacji bez nadmiernego obciążenia można rozwiązać bez użycia najnowocześniejszego sprzętu. Najskuteczniejsze są intensywne treningi składające się z więcej niż 30 i mniej niż 100 godzin treningu.

 

Porównywanie pozorowanych i alternatywnych metod ręcznych. Hoiriis porównał skuteczność manipulacji chiropraktyki z placebo/pozorowaniem w przypadku podostrego LBP. We wszystkich grupach poprawiły się pomiary bólu, niepełnosprawności, depresji i globalnego wrażenia nasilenia. Manipulacje chiropraktyczne uzyskały lepsze wyniki niż placebo pod względem zmniejszania bólu i oceny ogólnego wrażenia nasilenia (QS, 75). Andersson i współpracownicy porównali manipulacje osteopatyczne ze standardową opieką z pacjentami z podostrym LBP, stwierdzając, że obie grupy poprawiły się przez okres 12 tygodni mniej więcej w tym samym tempie (QS, 50).

 

Porównania leków. W oddzielnym ramieniu leczenia w badaniu Hoiriis zbadano względną skuteczność manipulacji chiropraktycznych wobec środków zwiotczających mięśnie w przypadku podostrego LBP. We wszystkich grupach zmniejszył się ból, niepełnosprawność, depresja i globalne wrażenie nasilenia. Manipulacje chiropraktyczne były bardziej skuteczne niż środki zwiotczające mięśnie w zmniejszaniu wyników Globalnego Wrażenia Severity (QS, 75).

 

Przewlekłe LBP

 

Utrzymywanie aktywnych porównań. Aure porównał terapię manualną z ćwiczeniami u pacjentów z przewlekłym LBP, którzy byli na liście chorych. Chociaż obie grupy wykazały poprawę intensywności bólu, niepełnosprawności funkcjonalnej, ogólnego stanu zdrowia i powrotu do pracy, grupa terapii manualnej wykazała znacznie większą poprawę niż grupa ćwicząca dla wszystkich wyników. Wyniki były zgodne zarówno w perspektywie krótkoterminowej, jak i długoterminowej (QS, 81.25).

 

Konsultacja lekarska/opieka medyczna/edukacja. Niemisto porównał łączoną manipulację, ćwiczenia stabilizacyjne i konsultację lekarską z samą konsultacją. Połączona interwencja była bardziej skuteczna w zmniejszaniu intensywności bólu i niepełnosprawności (QS, 81.25). Koes porównał leczenie lekarza rodzinnego do manipulacji, fizjoterapii i placebo (odstrojone ultradźwięki). Oceny dokonywano po 3, 6 i 12 tygodniach. Grupa manipulacyjna wykazała szybszą i większą poprawę sprawności fizycznej w porównaniu z innymi terapiami. Zmiany ruchomości kręgosłupa w grupach były niewielkie i niespójne (QS, 68). W kolejnym raporcie Koes stwierdził podczas analizy podgrup, że poprawa bólu była większa w przypadku manipulacji niż w przypadku innych metod leczenia po 12 miesiącach, biorąc pod uwagę pacjentów z chorobami przewlekłymi, a także tych w wieku poniżej 40 lat (QS, 43). Inne badanie przeprowadzone przez Koesa wykazało, że wielu pacjentów w ramionach leczenia bez manipulacji otrzymało dodatkową opiekę podczas obserwacji. Jednak poprawa w zakresie głównych dolegliwości i sprawności fizycznej pozostała lepsza w grupie manipulacyjnej (QS, 50). Meade zaobserwował, że leczenie chiropraktyczne było skuteczniejsze niż szpitalna opieka ambulatoryjna, co oceniono za pomocą Skali Oswestry (QS, 31). W badaniu RCT przeprowadzonym w Egipcie przez Ruperta porównano manipulacje chiropraktyczne po ocenie medycznej i chiropraktycznej. Ból, zgięcie do przodu, aktywne i bierne podnoszenie nóg – wszystko to poprawiło się w większym stopniu w grupie chiropraktyków; jednak opis alternatywnych terapii i wyników był niejednoznaczny (QS, 50).

 

Triano porównał terapię manualną z programami edukacyjnymi dla przewlekłego LBP. W grupie manipulacji nastąpiła większa poprawa w zakresie bólu, funkcji i tolerancji aktywności, która utrzymywała się po 2 tygodniach leczenia (QS, 31).

 

Fizjologiczna modalność terapeutyczna. Negatywną próbę manipulacji przedstawił Gibson (QS, 38). Odnotowano, że diatermia odstrojona daje lepsze wyniki niż manipulacje, chociaż między grupami występowały różnice wyjściowe. Koes badał skuteczność manipulacji, fizjoterapii, leczenia przez lekarza pierwszego kontaktu i placebo z rozstrojonym ultradźwiękiem. Oceny dokonywano po 3, 6 i 12 tygodniach. Grupa manipulacyjna wykazała szybszą i lepszą poprawę wydolności fizycznej w porównaniu z innymi terapiami. Różnice elastyczności między grupami nie były znaczące (QS, 68). W kolejnym raporcie Koes stwierdził, że analiza podgrup wykazała, że ​​poprawa bólu była większa u osób leczonych manipulacją, zarówno u młodszych (b40) pacjentów, jak i u pacjentów z chorobami przewlekłymi po 12 miesiącach obserwacji (QS, 43). . Pomimo tego, że wielu pacjentów z grup bez manipulacji otrzymało dodatkową opiekę podczas obserwacji, poprawa była lepsza w grupie manipulacji niż w grupie fizjoterapii (QS, 50). W oddzielnym raporcie tej samej grupy odnotowano poprawę zarówno w grupie fizjoterapii, jak i terapii manualnej w odniesieniu do nasilenia dolegliwości i postrzeganego efektu globalnego w porównaniu z opieką lekarza ogólnego;�jednak różnice między dwiema grupami nie były znaczące (QS , 2). Mathews i wsp. odkryli, że manipulacja przyspieszyła powrót do zdrowia po LBP bardziej niż grupa kontrolna.

 

Tryb ćwiczeń. Hemilla zaobserwował, że SMT prowadzi do lepszej długoterminowej i krótkoterminowej redukcji niepełnosprawności w porównaniu z fizjoterapią lub ćwiczeniami w domu (QS, 63). Drugi artykuł z tej samej grupy wykazał, że ani odkładanie kości, ani ćwiczenia nie różniły się istotnie od fizjoterapii w celu kontroli objawów, chociaż odkładanie kości wiązało się z poprawą bocznego i zgięcia do przodu kręgosłupa bardziej niż ćwiczenia (QS, 75). Coxhea poinformował, że HVLA zapewniał lepsze wyniki w porównaniu z ćwiczeniami, gorsetami, trakcją lub brakiem ćwiczeń w badaniach krótkoterminowych (QS, 25). I odwrotnie, Herzog nie znalazł różnic między manipulacją, ćwiczeniami i edukacją pleców w zmniejszaniu bólu lub niepełnosprawności (QS, 6). Aure porównał terapię manualną z ćwiczeniami u pacjentów z przewlekłym LBP, którzy również byli chorzy na liście. Chociaż obie grupy wykazały poprawę intensywności bólu, niepełnosprawności funkcjonalnej i ogólnego stanu zdrowia i wróciły do ​​pracy, grupa terapii manualnej wykazała znacznie większą poprawę niż grupa ćwicząca dla wszystkich wyników. Wynik ten utrzymał się zarówno w perspektywie krótkoterminowej, jak i długoterminowej (QS, 81.25). W artykule autorstwa Niemisto i współpracowników zbadano względną skuteczność połączonych manipulacji, ćwiczeń (form stabilizujących) i konsultacji lekarskich w porównaniu z samą konsultacją. Połączona interwencja była bardziej skuteczna w zmniejszaniu intensywności bólu i niepełnosprawności (QS, 81.25). Badanie United Kingdom Beam wykazało, że manipulacja, po której następuje ćwiczenia, przyniosła umiarkowaną korzyść po 3 miesiącach i niewielką korzyść po 12 miesiącach. Podobnie manipulacja przyniosła niewielką lub umiarkowaną korzyść po 3 miesiącach i niewielką korzyść po 12 miesiącach. Same ćwiczenia przyniosły niewielką korzyść po 3 miesiącach, ale nie przyniosły korzyści po 12 miesiącach. Lewis i wsp. stwierdzili, że poprawa nastąpiła, gdy pacjenci byli leczeni łączonymi ćwiczeniami manipulacyjnymi i stabilizującymi kręgosłup w porównaniu z zastosowaniem 10-stanowiskowej klasy ćwiczeń.

 

W duńskim przeglądzie systematycznym przeanalizowano 12 międzynarodowych zestawów wytycznych, 12 przeglądów systematycznych i 10 randomizowanych badań klinicznych dotyczących wysiłku fizycznego. Wyniki sugerują, że ćwiczenia ogólnie przynoszą korzyści pacjentom z przewlekłym LBP. Nie jest znana żadna wyraźna lepsza metoda. Zaleca się korzystanie z podstawowego programu, który można łatwo modyfikować w celu dostosowania do indywidualnych potrzeb pacjenta. Kwestie siły, wytrzymałości, stabilizacji i koordynacji bez nadmiernego obciążenia można rozwiązać bez użycia najnowocześniejszego sprzętu. Najskuteczniejsze są intensywne treningi składające się z więcej niż 30 i mniej niż 100 godzin treningu. Pacjenci z ciężkim przewlekłym LBP, w tym osoby niepracujące, są skuteczniej leczeni za pomocą wielodyscyplinarnego programu rehabilitacji. W przypadku rehabilitacji pooperacyjnej pacjenci rozpoczynający od 4 do 6 tygodni po operacji dysku podczas intensywnego treningu odnoszą większe korzyści niż w przypadku lekkich programów ćwiczeń.

 

Pozorne i alternatywne metody ręczne. Triano odkrył, że SMT daje znacznie lepsze wyniki w łagodzeniu bólu i niepełnosprawności w krótkim okresie, niż pozorna manipulacja (QS, 31). Cote nie znalazł żadnych różnic w czasie ani w porównaniach w obrębie lub między grupami manipulacji i mobilizacji (QS, 37.5). Autorzy stwierdzili, że brak zaobserwowania różnic mógł wynikać z niskiej reakcji na zmiany w instrumentach używanych do algometrii, w połączeniu z małą liczebnością próbki. Hsieh nie znalazł znaczącej wartości HVLA w porównaniu z terapią kręgosłupa lub terapią mięśniowo-powięziową (QS, 63). W badaniu przeprowadzonym przez Licciardon dokonano porównania między manipulacją osteopatyczną (obejmującą procedury mobilizacji i tkanek miękkich, a także HVLA), manipulacją pozorowaną i kontrolą bez interwencji u pacjentów z przewlekłym LBP. Wszystkie grupy wykazały poprawę. Pozorna i osteopatyczna manipulacja wiązała się z większą poprawą niż obserwowana w grupie bez manipulacji, ale nie zaobserwowano różnicy między grupami pozorowanymi i manipulacyjnymi (QS, 62.5). Zarówno subiektywne, jak i obiektywne miary wykazały większą poprawę w grupie manipulacyjnej w porównaniu do pozorowanej kontroli, w raporcie Waagena (QS, 44). W pracy Kinalskiego terapia manualna skróciła czas leczenia pacjentów z LBP i współistniejącymi zmianami krążka międzykręgowego. Gdy zmiany krążkowe nie były zaawansowane, odnotowano zmniejszenie hipertonii mięśniowej i zwiększoną ruchomość. Artykuł ten był jednak ograniczony przez ubogi opis pacjentów i metod (QS, 0).

 

Harrison i wsp. donieśli o nierandomizowanym, kontrolowanym badaniu kohortowym leczenia przewlekłego LBP, polegającym na wyciąganiu z 3-punktowego zginania, mającym na celu zwiększenie skrzywienia kręgosłupa lędźwiowego. Grupa eksperymentalna otrzymywała HVLA w celu kontroli bólu w ciągu pierwszych 3 tygodni (9 zabiegów). Grupa kontrolna nie była leczona. Kontynuacja średnio po 11 tygodniach wykazała brak zmian w stanie bólu lub skrzywienia w grupie kontrolnej, ale znaczny wzrost skrzywienia i zmniejszenie bólu w grupie eksperymentalnej. Średnia liczba zabiegów do osiągnięcia tego wyniku wyniosła 36. Długoterminowa obserwacja po 17 miesiącach wykazała utrzymanie korzyści. Nie podano żadnego doniesienia o związku między zmianami klinicznymi a zmianami strukturalnymi.

 

Haas i współpracownicy zbadali wzorce odpowiedzi na dawkę manipulacji dla przewlekłego LBP. Pacjenci zostali losowo przydzieleni do grup otrzymujących 1, 2, 3 lub 4 wizyty tygodniowo przez 3 tygodnie, z wynikami rejestrowanymi pod kątem intensywności bólu i niepełnosprawności funkcjonalnej. Pozytywny i klinicznie istotny wpływ liczby zabiegów chiropraktycznych na intensywność bólu i niepełnosprawność po 4 tygodniach był związany z grupami otrzymującymi wyższe wskaźniki opieki (QS, 62.5). Descarreaux i wsp. rozszerzyli tę pracę, lecząc 2 małe grupy przez 4 tygodnie (3 razy w tygodniu) po 2 ocenach wyjściowych w odstępie 4 tygodni. Jedna grupa była następnie leczona co 3 tygodnie; drugi nie. Chociaż obie grupy uzyskały niższe wyniki w Oswestry po 12 tygodniach, po 10 miesiącach, poprawa utrzymywała się tylko w grupie z wydłużonym SMT.

 

Leki. Burton i współpracownicy wykazali, że HVLA prowadzi do większej krótkoterminowej poprawy bólu i niepełnosprawności niż chemonukleoliza w leczeniu przepukliny dysku (QS, 38). Bronfort badał SMT w połączeniu z ćwiczeniami w porównaniu z kombinacją niesteroidowych leków przeciwzapalnych i ćwiczeń. Podobne wyniki uzyskano dla obu grup (QS, 81). W badaniu przeprowadzonym przez Ongley porównano manipulację siłową połączoną z terapią obliterującą (wstrzyknięcie roztworu proliferacyjnego składającego się z dekstrozy-gliceryny-fenolu) z manipulacją mniejszą siłą w połączeniu z wstrzyknięciami soli fizjologicznej. Grupa otrzymująca silną manipulację sklerosantem wypadła lepiej niż grupa alternatywna, ale efektów nie można oddzielić między procedurą ręczną a sklerosantem (QS, 87.5). Giles i Muller porównali procedury HVLA z lekami i akupunkturą. Manipulacja wykazała większą poprawę częstotliwości bólu pleców, oceny bólu, Oswestry i SF-36 w porównaniu z pozostałymi 2 interwencjami. Ulepszenia trwały przez 1 rok. Słabości badania polegały na wykorzystaniu analizy wyłącznie komplementariuszy jako zamiaru leczenia w Oswestry, a wizualna skala analogowa (VAS) nie była istotna.

 

Rwa kulszowa/korzeniowa/promieniujący ból nóg

 

Pozostanie aktywnym/odpoczynek w łóżku. Postacchini badał mieszaną grupę pacjentów z LBP, z promieniującym bólem nóg i bez niego. Pacjentów można było sklasyfikować jako ostrych lub przewlekłych i oceniano po 3 tygodniach, 2 miesiącach i 6 miesiącach od zachorowania. Leczenie obejmowało manipulację, terapię lekową, fizjoterapię, placebo i leżenie w łóżku. Ostry ból pleców bez promieniowania i przewlekły ból pleców dobrze reagowały na manipulację; jednak w żadnej z pozostałych grup manipulacje nie były tak dobre, jak inne interwencje (QS, 6).

 

Konsultacja lekarska/opieka medyczna/edukacja. Arkuszewski przyjrzał się pacjentom z bólem lędźwiowo-krzyżowym lub rwą kulszową. Jedna grupa otrzymywała leki, fizjoterapię i badanie manualne, podczas gdy druga dodała manipulację. Grupa otrzymująca manipulację miała krótszy czas leczenia i bardziej wyraźną poprawę. Po 6 miesiącach grupa manipulacyjna wykazała lepszą funkcję układu neuromotorycznego i lepszą zdolność do kontynuacji zatrudnienia. Niepełnosprawność była niższa w grupie manipulacyjnej (QS, 18.75).

 

Fizjologiczna modalność terapeutyczna. Fizjoterapię połączoną z manipulacją manualną i lekami zbadał Arkuszewski, w przeciwieństwie do tego samego schematu z dodaną manipulacją, o której mowa powyżej. Wyniki manipulacji były lepsze dla funkcji neurologicznych i motorycznych, a także niepełnosprawności (QS, 18.75). Postacchini przyjrzał się pacjentom z ostrymi lub przewlekłymi objawami ocenianymi po 3 tygodniach, 2 miesiącach i 6 miesiącach od wystąpienia objawów. Manipulacja nie była tak skuteczna w leczeniu pacjentów z promieniującym bólem nóg, jak inne ramiona leczenia (QS, 6). Mathews i współpracownicy zbadali wiele metod leczenia, w tym manipulację, trakcję, stosowanie sklerosantów i zastrzyki zewnątrzoponowe na ból pleców z rwą kulszową. W przypadku pacjentów z LBP i ograniczonym testem unoszenia prostej nogi manipulacja przyniosła znaczną ulgę, bardziej niż alternatywne interwencje (QS, 19). Coxhead i wsp. uwzględnili wśród swoich badanych pacjentów, u których ból promieniował przynajmniej do pośladków. Interwencje obejmowały trakcję, manipulację, ćwiczenia i gorset, przy użyciu projektu czynnikowego. Po 4 tygodniach opieki manipulacja wykazała znaczny stopień korzyści na jednej ze skal stosowanych do oceny postępów. Nie było jednak rzeczywistych różnic między grupami po 4 i 16 miesiącach po terapii (QS, 25).

 

Tryb ćwiczeń. W przypadku LBP po laminektomii Timm stwierdził, że ćwiczenia przyniosły korzyści zarówno pod względem łagodzenia bólu, jak i opłacalności (QS, 25). Manipulacja miała tylko niewielki wpływ na poprawę objawów lub funkcji (QS, 25). W badaniu Coxheada i wsp. promieniujący ból przynajmniej do pośladków był lepszy po 4 tygodniach opieki nad manipulacjami, w przeciwieństwie do innych metod leczenia, które zniknęły 4 miesiące i 16 miesięcy po terapii (QS, 25).

 

Pozorna i alternatywna metoda ręczna. Siehl przyjrzał się możliwości manipulacji w znieczuleniu ogólnym u pacjentów z LBP i jednostronnym lub obustronnym promieniującym bólem nóg. Jedynie przejściową poprawę kliniczną odnotowano w przypadku tradycyjnych elektromiograficznych dowodów na zajęcie korzeni nerwowych. W przypadku ujemnej elektromiografii stwierdzono, że manipulacja zapewniła trwałą poprawę (QS, 31.25) Santilli i współpracownicy porównali HVLA z uciskaniem tkanek miękkich bez nagłego pchnięcia u pacjentów z umiarkowanym ostrym bólem pleców i nóg. Zabiegi HVLA były znacznie skuteczniejsze w zmniejszaniu bólu, osiąganiu stanu bezbolesnego i całkowitej liczbie dni z bólem. Odnotowano istotne klinicznie różnice. Całkowita liczba sesji terapeutycznych została ograniczona do 20 przy dawce 5 razy w tygodniu, z ostrożnością zależną od łagodzenia bólu. Kontynuacja wykazała ulgę utrzymującą się przez 6 miesięcy.

 

Leki. W grupie Postacchini oceniano mieszane ostre i przewlekłe bóle pleców z napromienianiem w badaniu z użyciem wielu ramion leczenia po 3 tygodniach, 2 miesiącach i 6 miesiącach od wystąpienia choroby. Zarządzanie lekami wypadło lepiej niż manipulacja, gdy występował promieniujący ból nóg (QS, 6). Odwrotnie, w pracy Mathewsa i wsp. grupa pacjentów z LBP i ograniczonym testem unoszenia prostej nogi reagowała bardziej na manipulację niż na steroidy zewnątrzoponowe lub sklerosanty (QS, 19).

 

Przepuklina dysku

 

Nwuga przebadał 51 osób, u których zdiagnozowano wypadnięcie krążka międzykręgowego i którzy zostali skierowani na fizjoterapię. Stwierdzono, że manipulacja jest lepsza niż terapia konwencjonalna (QS, 12.5). Zylbergold stwierdził, że nie ma statystycznych różnic między 3 zabiegami – ćwiczeniami zgięcia lędźwiowego, opieką domową i manipulacją. Krótkoterminowa obserwacja i mała liczebność próby zostały przez autora przedstawione jako podstawa nieodrzucenia hipotezy zerowej (QS, 38).

 

Ćwiczenie

 

Ćwiczenia fizyczne to jedna z najlepiej poznanych form leczenia schorzeń kręgosłupa lędźwiowego. Istnieje wiele różnych podejść do ćwiczeń. W tym raporcie ważne jest jedynie rozróżnienie rehabilitacji wielodyscyplinarnej. Programy te przeznaczone są dla pacjentów ze szczególnie przewlekłą chorobą z poważnymi problemami psychospołecznymi. Obejmują one ćwiczenia tułowia, czynnościowy trening zadaniowy, w tym symulację pracy/trening zawodowy oraz poradnictwo psychologiczne.

 

 

W niedawnym przeglądzie Cochrane na temat ćwiczeń fizycznych w leczeniu niespecyficznego LBP (QS, 82) skuteczność terapii ruchowej u pacjentów sklasyfikowanych jako ostre, podostre i przewlekłe porównano z brakiem leczenia i alternatywnymi metodami leczenia. Wyniki obejmowały ocenę bólu, funkcji, powrotu do pracy, absencji i/lub ogólnej poprawy. W przeglądzie 61 badań spełniało kryteria włączenia, z których większość dotyczyła bólu przewlekłego (n = 43), podczas gdy mniejsza liczba dotyczyła bólu ostrego (n = 11) i podostrego (n = 6). Ogólne wnioski były następujące:

 

• ćwiczenia nie są skuteczne w leczeniu ostrego LBP,
• dowody, że ćwiczenia były skuteczne w populacjach osób przewlekle chorych w porównaniu z porównaniami dokonanymi w okresach obserwacji,
• zaobserwowano średnią poprawę o 13.3 punktu dla bólu i 6.9 punktu dla funkcji, oraz
• istnieją pewne dowody na to, że ćwiczenia o stopniowanej aktywności są skuteczne w przypadku podostrego LBP, ale tylko w warunkach zawodowych

 

W przeglądzie zbadano populację i charakterystykę interwencji, a także wyniki, aby wyciągnąć wnioski. Uzyskanie danych dotyczących powrotu do pracy, absencji i ogólnej poprawy okazało się tak trudne, że ilościowo można było opisać jedynie ból i funkcję.

 

Osiem badań uzyskało pozytywny wynik w kluczowych kryteriach trafności. Jeśli chodzi o znaczenie kliniczne, wiele badań przedstawiało niewystarczające informacje, przy czym 90% podało badaną populację, ale tylko 54% odpowiednio opisało interwencję ruchową. Odpowiednie wyniki odnotowano w 70% badań.

 

Ćwiczenie dla ostrego LBP. Spośród 11 prób (łącznie n = 1192), 10 miało grupy porównawcze bez ćwiczeń. Procesy przedstawiały sprzeczne dowody. Osiem badań niskiej jakości nie wykazało różnic między ćwiczeniami fizycznymi a zwykłą opieką lub brakiem leczenia. Zbiorcze dane wykazały, że nie ma różnicy w krótkotrwałej łagodzeniu bólu między ćwiczeniami a brakiem leczenia, nie ma różnicy we wczesnym okresie obserwacji bólu w porównaniu z innymi interwencjami i nie ma pozytywnego wpływu ćwiczeń na wyniki funkcjonalne.

 

Podostre LBP. W 6 badaniach (łącznie n = 881) 7 grup ćwiczących miało grupę porównawczą bez ćwiczeń. Badania dały mieszane wyniki w odniesieniu do dowodów skuteczności, przy czym jedynym godnym uwagi odkryciem były rzetelne dowody skuteczności programu ćwiczeń stopniowanych. Zbiorcze dane nie wykazały dowodów potwierdzających lub odrzucających stosowanie ćwiczeń w podostrym LBP, czy to w celu zmniejszenia bólu, czy poprawy funkcji.

 

Przewlekłe LBP. W grupie tej znalazły się 43 badania (ogółem n = 3907). Trzydzieści trzy badania miały grupy porównawcze, które nie wykonywały ćwiczeń fizycznych. Ćwiczenia były co najmniej tak samo skuteczne, jak inne konserwatywne interwencje w leczeniu LBP, a 2 badania wysokiej jakości i 9 badań niższej jakości wykazały, że ćwiczenia są bardziej skuteczne. W badaniach tych wykorzystano zindywidualizowane programy ćwiczeń, skupiające się głównie na wzmocnieniu lub stabilizacji tułowia. Przeprowadzono 14 badań, w których nie stwierdzono różnic między ćwiczeniami a innymi konserwatywnymi interwencjami; z tego 2 zostały ocenione wysoko, a 12 niżej. Zebranie danych wykazało średnią poprawę o 10.2 (95% przedział ufności [CI], 1.31-19.09) punktów na 100-mm skali bólu dla wysiłku w porównaniu z brakiem leczenia i 5.93 (95% CI, 2.21-9.65) punktów w porównaniu z inne metody leczenia zachowawczego. Wyniki funkcjonalne również wykazały poprawę w następujący sposób: 3.0 punkty przy najwcześniejszej obserwacji w porównaniu z brakiem leczenia (95% CI, ?0.53 do 6.48) i 2.37 punktu (95% CI, 1.04-3.94) w porównaniu z innymi metodami leczenia zachowawczego.

 

Pośrednia analiza podgrup wykazała, że ​​próby badające populacje objęte badaniem opieki zdrowotnej wykazały wyższą średnią poprawę w zakresie bólu i funkcjonowania fizycznego w porównaniu z grupami porównawczymi lub próbami przeprowadzonymi w populacjach zawodowych lub ogólnych.

 

Autorzy recenzji wysunęli następujące wnioski:

 

1. W ostrym LBP ćwiczenia nie są bardziej skuteczne niż inne konserwatywne interwencje. Metaanaliza nie wykazała przewagi nad brakiem leczenia bólu i wyników funkcjonalnych w perspektywie krótko- lub długoterminowej.
2. Istnieją przekonujące dowody na skuteczność programu stopniowanej aktywności w podostrym LBP w warunkach zawodowych. Skuteczność innych rodzajów terapii ruchowej w innych populacjach jest niejasna.
3. W przypadku przewlekłego LBP istnieją mocne dowody na to, że ćwiczenia fizyczne są co najmniej tak samo skuteczne, jak inne metody leczenia zachowawczego. Indywidualnie opracowane programy wzmacniające lub stabilizujące wydają się być skuteczne w warunkach opieki zdrowotnej. Metaanaliza wykazała znaczną poprawę wyników funkcjonalnych; jednak efekty były bardzo małe, z różnicą mniejszą niż 3 punkty (na 100) między grupami ćwiczącymi i porównawczymi przy najwcześniejszej obserwacji. Wyniki dotyczące bólu również uległy znacznej poprawie w grupach otrzymujących ćwiczenia w porównaniu z innymi porównaniami, ze średnią około 7 punktów. Efekty były podobne w dłuższym okresie obserwacji, chociaż wzrosły przedziały ufności. Średnia poprawa bólu i funkcjonowania może mieć znaczenie kliniczne w badaniach z populacji opieki zdrowotnej, w których poprawa była znacznie większa niż obserwowana w badaniach z populacji ogólnej lub mieszanej.

 

W duńskim przeglądzie grupowym dotyczącym wysiłku fizycznego zidentyfikowano 5 przeglądów systematycznych i 12 wytycznych omawiających ćwiczenia w ostrym LBP, 1 przegląd systematyczny i 12 wytycznych dotyczących podostrego oraz 7 przeglądów systematycznych i 11 wytycznych dotyczących przewlekłego. Ponadto zidentyfikowali 1 przegląd systematyczny, który wybiórczo oceniano pod kątem przypadków pooperacyjnych. Wnioski były zasadniczo takie same jak w przeglądzie Cochrane, z wyjątkiem tego, że istniało ograniczone poparcie dla manewrów McKenzie u pacjentów w ostrym stanie i dla programów intensywnej rehabilitacji przez 4 do 6 tygodni po operacji dysku w porównaniu z programami lekkich ćwiczeń.

 

Historia naturalna i leczenia LBP

 

Większość badań wykazała, że ​​prawie połowa LBP ulegnie poprawie w ciągu 1 tygodnia, podczas gdy prawie 90% zniknie do 12 tygodnia. Co więcej, Dixon wykazał, że być może nawet 90% LBP rozwiąże się samoistnie, bez jakiejkolwiek interwencji. Von Korff wykazał, że znaczna liczba pacjentów z ostrym LBP będzie odczuwać uporczywy ból, jeśli będą obserwowane do 2 lat.

 

Phillips odkrył, że prawie 4 na 10 osób będzie miało LBP po epizodzie po 6 miesiącach od początku, nawet jeśli pierwotny ból zniknął, ponieważ więcej niż 6 na 10 będzie miało co najmniej 1 nawrót w ciągu pierwszego roku po epizodzie. Te początkowe nawroty występują najczęściej w ciągu 8 tygodni i mogą nawracać z czasem, chociaż w malejących odsetkach.

 

Pacjenci z odszkodowaniem dla pracowników byli obserwowani przez 1 rok w celu zbadania nasilenia objawów i statusu pracy. Połowa badanych nie straciła czasu pracy w pierwszym miesiącu po urazie, ale 30% straciło czas z powodu urazu w ciągu 1 roku. Spośród osób, które opuściły pracę w pierwszym miesiącu z powodu urazu i były już w stanie wrócić do pracy, prawie 20% miało nieobecność później w tym samym roku. Oznacza to, że ocena powrotu do pracy 1 miesiąc po urazie nie da rzetelnego obrazu przewlekłego, epizodycznego charakteru LBP. Chociaż wielu pacjentów wróciło do pracy, później będą odczuwać ciągłe problemy i nieobecności związane z pracą. Upośledzenie obecne po ponad 12 tygodniach od urazu może być znacznie wyższe niż to, co wcześniej opisywano w literaturze, gdzie częstość występowania wynosi 10%. W rzeczywistości stawki mogą wzrosnąć nawet 3 do 4 razy.

 

W badaniu przeprowadzonym przez Schiotzz-Christensena i współpracowników zauważono, co następuje. W odniesieniu do zwolnienia lekarskiego LBP ma korzystne prognozy, z 50% powrotem do pracy w ciągu pierwszych 8 dni i tylko 2% na zwolnieniu chorobowym po 1 roku. Jednak 15% przebywało na zwolnieniu chorobowym w następnym roku, a około połowa nadal skarżyła się na dyskomfort. Sugerowało to, że po ostrym epizodzie LBP na tyle znaczącym, że skłania on pacjenta do wizyty u lekarza pierwszego kontaktu, następuje dłuższy okres niesprawności w niskim stopniu niż wcześniej zgłaszano. Również nawet w przypadku osób, które wróciły do ​​pracy, aż 16% wskazało, że nie uległo poprawie funkcjonalnej. W innym badaniu oceniającym wyniki po 4 tygodniach od wstępnej diagnozy i leczenia tylko 28% pacjentów nie odczuwało żadnego bólu. Co bardziej uderzające, utrzymywanie się bólu różniło się między grupami, które odczuwały ból promieniujący, a tymi, które go nie odczuwały, przy czym 65% tych pierwszych odczuwało poprawę po 4 tygodniach w porównaniu z 82% tych ostatnich. Ogólne wyniki tego badania różnią się od innych tym, że 72% pacjentów nadal odczuwało ból 4 tygodnie po wstępnej diagnozie.

 

Hestbaek i współpracownicy dokonali przeglądu kilku artykułów w przeglądzie systematycznym. Wyniki pokazały, że zgłoszony odsetek pacjentów, którzy nadal odczuwali ból po 12 miesiącach od zachorowania, wynosił średnio 62%, przy 16% chorym po 6 miesiącach od zachorowania, a 60% doświadczało nawrotu nieobecności w pracy. Odkryli również, że średnia zgłoszona częstość występowania LBP u pacjentów, którzy przeszli epizody LBP, wynosiła 56%, w porównaniu z zaledwie 22% u tych, którzy nie mieli takiej historii. Croft i wsp. przeprowadzili prospektywne badanie oceniające wyniki LBP w praktyce ogólnej, stwierdzając, że 90% pacjentów z LBP w podstawowej opiece zdrowotnej przestało konsultować się z objawami w ciągu 3 miesięcy; jednak większość nadal doświadczała LBP i niepełnosprawności 1 rok po pierwszej wizycie. Tylko 25% w pełni wyzdrowiało w tym samym roku.

 

W badaniu przeprowadzonym przez Wahlgrena i in. Tutaj większość pacjentów nadal odczuwała ból zarówno po 6, jak i 12 miesiącach (odpowiednio 78% i 72%). Tylko 20% próbki w pełni wyzdrowiało po 6 miesiącach, a tylko 22% po 12 miesiącach.

 

Von Korff przedstawił długą listę danych, które uważa za istotne dla oceny klinicznego przebiegu bólu pleców, w następujący sposób: wiek, płeć, rasa/pochodzenie etniczne, lata edukacji, zawód, zmiana zawodu, status zatrudnienia, status ubezpieczenia inwalidzkiego, stan sporu , ostatnia/wiek pierwszego wystąpienia bólu pleców, ostatnia/wiek, w którym szukano pomocy, niedawno przebyty epizod bólu pleców, czas trwania bieżącego/ostatniego epizodu bólu pleców, liczba dni z bólem pleców, aktualna intensywność bólu, średnia intensywność bólu, najgorsza intensywność bólu, ocena wpływu na aktywność, dni ograniczenia aktywności, diagnoza kliniczna tego epizodu, dni odpoczynku w łóżku, dni utraty pracy, niedawny nawrót bólu pleców i czas trwania ostatniego nawrotu.

 

W praktycznym badaniu obserwacyjnym przeprowadzonym przez Haasa i wsp. na prawie 3000 pacjentów z ostrymi i przewlekłymi stanami, leczonych przez kręgarzy i lekarzy pierwszego kontaktu, ból odnotowano u pacjentów z ostrymi i przewlekłymi stanami do 48 miesięcy po włączeniu. Po 36 miesiącach 45% do 75% pacjentów zgłaszało ból przez co najmniej 30 dni w poprzednim roku, a od 19% do 27% pacjentów z chorobą przewlekłą przypominało sobie codzienny ból w ciągu poprzedniego roku.

 

Zmienność odnotowaną w tych i wielu innych badaniach można częściowo wytłumaczyć trudnością w postawieniu odpowiedniej diagnozy, różnymi schematami klasyfikacji stosowanymi w klasyfikacji LBP, różnymi narzędziami oceny wyników stosowanymi w każdym badaniu oraz wieloma innymi czynnikami. Wskazuje to również na ogromną trudność w radzeniu sobie z codzienną rzeczywistością dla tych, którzy mają LBP.

 

Wspólne markery i złożoność oceny dla LBP

 

Jakie są odpowiednie punkty odniesienia dla oceny procesu opieki?. Jeden punkt odniesienia został opisany powyżej, a mianowicie historia naturalna. Ważna jest złożoność i stratyfikacja ryzyka, podobnie jak kwestie kosztów; jednak opłacalność wykracza poza zakres tego raportu.

 

Zrozumiałe jest, że stan pacjentów z niepowikłanym LBP poprawia się szybciej niż u pacjentów z różnymi powikłaniami, z których najważniejszym jest promieniujący ból. Na przebieg bólu pleców może mieć wpływ wiele czynników, w tym choroby współistniejące, czynniki ergonomiczne, wiek, poziom sprawności pacjenta, czynniki środowiskowe, czynniki psychospołeczne. Ta ostatnia jest przedmiotem ogromnej uwagi w literaturze, chociaż, jak wspomniano w innym miejscu tej książki, taka uwaga może nie być uzasadniona. Każdy z tych czynników, pojedynczo lub w połączeniu, może utrudnić lub opóźnić okres regeneracji po kontuzji.

 

Wydaje się, że czynniki biomechaniczne odgrywają ważną rolę w występowaniu po raz pierwszy epizodów LBP i związanych z tym problemów, takich jak utrata pracy; Czynniki psychospołeczne odgrywają większą rolę w kolejnych epizodach LBP. Czynniki biomechaniczne mogą prowadzić do rozdarcia tkanki, co z kolei powoduje ból i ograniczoną zdolność na lata. To uszkodzenie tkanki nie jest widoczne na standardowym obrazowaniu i może być widoczne dopiero po wycięciu lub zabiegu chirurgicznym.

 

Czynniki ryzyka LBP obejmują:

 

• wiek, płeć, nasilenie objawów;
• zwiększona elastyczność kręgosłupa, zmniejszona wytrzymałość mięśni;
• wcześniejszy niedawny uraz lub operacja;
• nieprawidłowy ruch stawów lub osłabiona mechanika ciała;
• przedłużona postawa statyczna lub słaba kontrola motoryczna;
• związane z pracą, takie jak eksploatacja pojazdu, długotrwałe obciążenia, przeładunek materiałów;
• historia zatrudnienia i satysfakcja; oraz
• status płacowy.

 

IJzelenberg i Burdorf zbadali, czy czynniki demograficzne, fizyczne lub psychospołeczne związane z pracą związane z występowaniem schorzeń układu mięśniowo-szkieletowego determinują późniejsze korzystanie z opieki zdrowotnej i zwolnienie chorobowe. Odkryli, że w ciągu 6 miesięcy prawie jedna trzecia pracowników przemysłowych z LBP (lub problemami z szyją i kończynami górnymi) miała nawrót zwolnienia chorobowego z powodu tego samego problemu i 40% ponownego korzystania z opieki zdrowotnej. Czynniki związane z pracą związane z objawami ze strony układu mięśniowo-szkieletowego były podobne do tych związanych z korzystaniem z opieki zdrowotnej i zwolnieniami lekarskimi; ale w przypadku LBP starszy wiek i samotność silnie decydowały o tym, czy pacjenci z tymi problemami brali udział w zwolnieniu lekarskim. Częstość występowania LBP w ciągu 12 miesięcy wynosiła 52%, a wśród osób z objawami na początku badania 68% miało nawrót LBP. Jarvik i współpracownicy dodają depresję jako ważny predyktor nowego LBP. Odkryli, że MRI jest mniej ważnym predyktorem LBP niż depresja.

 

Jakie są odpowiednie miary wyników?. Wytyczne praktyki klinicznej opracowane przez Canadian Chiropractic Association i Canadian Federation of Chiropractic Regulatory Boards wskazują, że istnieje szereg wyników, które można wykorzystać do wykazania zmian w wyniku leczenia. Powinny one być zarówno wiarygodne, jak i ważne. Zgodnie z wytycznymi kanadyjskimi odpowiednie standardy są przydatne w praktyce chiropraktycznej, ponieważ są w stanie wykonać następujące czynności:

 

• konsekwentnie oceniać efekty opieki w czasie;
• pomóc wskazać punkt maksymalnej poprawy terapeutycznej;
• odkryć problemy związane z opieką, takie jak niezgodność;
• poprawa dokumentacji pacjentowi, lekarzowi i osobom trzecim;
• w razie potrzeby zaproponować modyfikacje celów leczenia;
• określić ilościowo doświadczenie kliniczne lekarza;
• uzasadnić rodzaj, dawkę i czas trwania opieki;
• pomóc w zapewnieniu bazy danych do badań; oraz
• pomóc w ustaleniu standardów leczenia określonych schorzeń.

 

Szerokie ogólne klasy wyników obejmują wyniki funkcjonalne, wyniki percepcji pacjenta, wyniki fizjologiczne, ogólne oceny stanu zdrowia i wyniki zespołu podwichnięcia. Ten rozdział dotyczy wyłącznie wyników funkcjonalnych i percepcji pacjenta ocenianych za pomocą kwestionariuszy oraz wyników funkcjonalnych ocenianych za pomocą procedur manualnych.

 

Wyniki funkcjonalne. Są to wyniki, które mierzą ograniczenia pacjenta w wykonywaniu codziennych czynności. To, co jest analizowane, to wpływ stanu lub zaburzenia na pacjenta (tj. LBP, dla którego konkretna diagnoza może nie być obecna lub niemożliwa) oraz wynik opieki. Istnieje wiele takich narzędzi do uzyskiwania wyników. Niektóre z bardziej znanych obejmują:

 

• Kwestionariusz Niepełnosprawności Rolanda Morrisa,
• Kwestionariusz niepełnosprawności Oswestry,
• Wskaźnik niepełnosprawności bólowej,
• Wskaźnik niepełnosprawności szyi,
• Wskaźnik niepełnosprawności Waddella oraz
• Kwestionariusz niepełnosprawności miliona osób.

 

To tylko niektóre z istniejących narzędzi oceny funkcji.

 

W istniejącej literaturze RCT dotyczącej LBP wykazano, że wyniki czynnościowe są wynikiem, który wykazuje największą zmianę i poprawę dzięki SMT. Czynności codziennego życia, wraz z zgłaszaniem bólu przez pacjentów, były dwoma najbardziej znaczącymi wynikami wykazania takiej poprawy. Inne wyniki wypadły gorzej, w tym zakres ruchu tułowia (ROM) i proste unoszenie nóg.

 

W literaturze chiropraktycznej inwentarze wyników najczęściej stosowane w LBP to Kwestionariusz Niepełnosprawności Rolanda Morrisa i Kwestionariusz Oswestry. W badaniu z 1992 r. Hsieh stwierdził, że oba narzędzia zapewniły spójne wyniki w trakcie jego próby, chociaż wyniki z dwóch kwestionariuszy różniły się.

 

Wyniki postrzegania przez pacjenta. Kolejny ważny zestaw wyników obejmuje postrzeganie bólu przez pacjenta i jego satysfakcję z opieki. Pierwszy polega na pomiarze zmian w odczuwaniu bólu w czasie jego intensywności, czasu trwania i częstotliwości. Dostępnych jest wiele ważnych narzędzi, które mogą to osiągnąć, w tym:

 

Wizualna skala analogowa – jest to 10-centymetrowa linia, na której na obu końcach znajdują się opisy bólu, reprezentujące brak bólu lub ból nie do zniesienia; pacjent jest proszony o zaznaczenie punktu na tej linii, który odzwierciedla jego postrzeganą intensywność bólu. Istnieje wiele wariantów tego wyniku, w tym Numeryczna Skala Oceny (gdzie pacjent podaje liczbę od 0 do 10, która reprezentuje nasilenie odczuwanego bólu) oraz zastosowanie poziomów bólu od 0 do 10 przedstawionych obrazowo w ramkach, które pacjent może sprawdzić. Wszystkie te wydają się być równie wiarygodne, ale dla ułatwienia użytkowania powszechnie stosuje się standardową skalę VAS lub numeryczną skalę ocen.

 

Dzienniczek bólu – może być używany do monitorowania różnych zmiennych dotyczących bólu (na przykład częstotliwości, której VAS nie może zmierzyć). Do zbierania tych informacji można wykorzystać różne formularze, ale zazwyczaj są one wypełniane codziennie.

 

McGill Pain Questionnaire – ta skala pomaga ilościowo określić kilka psychologicznych składowych bólu, takich jak: poznawczo-oceniający, motywacyjno-afektywny i sensoryczny dyskryminacyjny. W tym instrumencie istnieje 20 kategorii słów opisujących jakość bólu. Na podstawie wyników można określić 6 różnych zmiennych bólu.

 

Wszystkie powyższe instrumenty były wykorzystywane w różnym czasie do monitorowania postępów leczenia bólu pleców za pomocą SMT.

 

Zadowolenie pacjenta dotyczy zarówno skuteczności opieki, jak i sposobu jej otrzymania. Istnieje wiele metod oceny satysfakcji pacjenta i nie wszystkie z nich zostały zaprojektowane specjalnie do stosowania w LBP lub do manipulacji. Jednak Deyo opracował jeden do użytku z LBP. Jego instrument bada skuteczność opieki, informacji i opieki. Istnieje również Kwestionariusz Satysfakcji Pacjenta, który ocenia 8 odrębnych wskaźników (takich jak np. skuteczność/wyniki lub umiejętności zawodowe). Cherkin zauważył, że do oceny wyników chiropraktyki można użyć Kwestionariusza Satysfakcji Specyficznej Wizyty.

 

Ostatnie prace wykazały, że zaufanie pacjentów i satysfakcja z opieki są powiązane z wynikami. Seferlis stwierdził, że pacjenci byli bardziej usatysfakcjonowani i czuli, że otrzymali lepsze wyjaśnienia na temat bólu od lekarzy, którzy stosowali terapię manualną. Niezależnie od leczenia, bardzo zadowoleni pacjenci po 4 tygodniach częściej niż pacjenci mniej usatysfakcjonowani odczuwali większą poprawę w bólu podczas 18-miesięcznej obserwacji w badaniu Hurwitza i in. Goldstein i Morgenstern stwierdzili słaby związek między zaufaniem do terapii, którą otrzymali, a większą poprawą LBP. Częstym twierdzeniem jest, że korzyści obserwowane z zastosowania metod manipulacji są wynikiem uwagi i dotyku lekarza. Badania bezpośrednio sprawdzające tę hipotezę przeprowadzili Hadler i wsp. u pacjentów w stanie ostrym oraz Triano i wsp. u pacjentów ze stanem podostrym i przewlekłym. W obu badaniach porównano manipulację z kontrolą placebo. W badaniu Hadlera kontrola zrównoważyła uwagę i częstotliwość czasu dostawcy, podczas gdy Triano i wsp. dodali również program edukacyjny z zaleceniami ćwiczeń w domu. W obu przypadkach wyniki wykazały, że chociaż uwaga poświęcana pacjentom wiązała się z poprawą w czasie, pacjenci otrzymujący procedury manipulacyjne poprawiali się szybciej.

 

Ogólne mierniki wyników zdrowotnych. To tradycyjnie trudny wynik do skutecznego zmierzenia, ale wiele nowszych instrumentów pokazuje, że można to zrobić niezawodnie. Dwoma głównymi instrumentami do tego celu są profil wpływu choroby i SF-2. Pierwsza ocenia takie wymiary, jak mobilność, poruszanie się, odpoczynek, praca, interakcje społeczne i tak dalej; druga dotyczy przede wszystkim dobrego samopoczucia, stanu funkcjonalnego i ogólnego stanu zdrowia, a także 36 innych koncepcji dotyczących zdrowia, aby ostatecznie określić 8 wskaźników, które można wykorzystać do określenia ogólnego stanu zdrowia. Elementy tutaj obejmują funkcjonowanie fizyczne, funkcjonowanie społeczne, zdrowie psychiczne i inne. To narzędzie było używane w wielu ustawieniach i zostało również zaadaptowane do krótszych form.

 

Mierniki wyników fizjologicznych. Zawód chiropraktyka ma szereg wyników fizjologicznych, które są wykorzystywane w procesie podejmowania decyzji dotyczących opieki nad pacjentem. Należą do nich takie procedury, jak badanie ROM, badanie funkcji mięśni, badanie dotykowe, radiografia i inne mniej powszechne procedury (analiza długości nóg, termografia i inne). Ten rozdział dotyczy tylko wyników fizjologicznych ocenianych ręcznie.

 

Zakres ruchu. Ta procedura badawcza jest używana przez prawie każdego kręgarza i służy do oceny upośledzenia, ponieważ jest ona związana z funkcją kręgosłupa. Możliwe jest wykorzystanie pamięci ROM jako środka do monitorowania poprawy funkcji w czasie, a tym samym poprawy w odniesieniu do stosowania SMT. Można na przykład ocenić regionalne i globalne ruchy lędźwiowe i użyć tego jako jednego znacznika poprawy.

 

Zakres ruchu można mierzyć na wiele różnych sposobów. Można korzystać ze standardowych goniometrów, inklinometrów, a także bardziej wyrafinowanych narzędzi, wymagających użycia specjalistycznego sprzętu i komputerów. Czyniąc to, ważne jest, aby wziąć pod uwagę wiarygodność każdej indywidualnej metody. Szereg badań oceniło różne urządzenia w następujący sposób:

 

• Zachman stwierdził, że zastosowanie rangiometru jest umiarkowanie niezawodne,
• Nansel stwierdził, że użycie 5 powtarzanych pomiarów ruchu kręgosłupa szyjnego za pomocą inklinometru jest wiarygodne,
• Liebenson odkrył, że zmodyfikowana technika Schrobera, wraz z inklinometrami i giętkimi linijkami kręgosłupa, ma najlepsze poparcie w literaturze,
• Triano i Schultz stwierdzili, że ROM dla tułowia, wraz ze współczynnikami siły tułowia i aktywnością mioelektryczną, był dobrym wskaźnikiem niepełnosprawności LBP, i
• szereg badań wykazało, że pomiar kinematyczny ROM pod kątem ruchomości kręgosłupa jest wiarygodny.

 

Funkcja mięśni. Ocenę funkcji mięśni można przeprowadzić za pomocą zautomatyzowanego systemu lub za pomocą środków ręcznych. Chociaż ręczne testowanie mięśni jest powszechną praktyką diagnostyczną w kręgach chiropraktyków, istnieje niewiele badań wykazujących kliniczną wiarygodność procedury i nie uważa się ich za wysokiej jakości.

 

Zautomatyzowane systemy są bardziej niezawodne i są w stanie ocenić parametry mięśni, takie jak siła, moc, wytrzymałość i praca, a także ocenić różne tryby skurczu mięśni (izotoniczny, izometryczny, izokinetyczny). Hsieh odkrył, że metoda zainicjowana przez pacjenta działa dobrze w przypadku określonych mięśni, a inne badania wykazały, że dynamometr ma dobrą niezawodność.

 

Nierówność długości nóg. Bardzo niewiele badań dotyczących długości nóg wykazało akceptowalny poziom niezawodności. Najlepsze metody oceny rzetelności i trafności długości odnóży obejmują środki radiograficzne, a zatem podlegają ekspozycji na promieniowanie jonizujące. Wreszcie, procedura nie została zbadana pod kątem zasadności, co sprawia, że ​​wykorzystanie jej jako wyniku jest wątpliwe.

 

Zgodność tkanek miękkich. Zgodność ocenia się zarówno ręcznie, jak i mechanicznie, przy użyciu samej ręki lub przy użyciu urządzenia takiego jak algometr. Oceniając zgodność, kręgarz stara się ocenić napięcie mięśni.

 

Wczesne testy zgodności przeprowadzone przez firmę Lawson wykazały dobrą niezawodność. Fisher stwierdził wzrost podatności tkanek na osoby zaangażowane w fizjoterapię. Waldorf stwierdził, że podatność segmentów podatnych tkanek wykazała dobrą zmienność testu/ponownego testu wynoszącą mniej niż 10%.

 

Tolerancja bólu oceniona za pomocą tych środków okazała się wiarygodna, a Vernon stwierdził, że była to przydatna miara w ocenie mięśni przykręgosłupowych odcinka szyjnego po korekcie. Grupa wytycznych z Canadian Chiropractic Association i Canadian Federation of Chiropractic Regulatory Boards doszła do wniosku, że „oceny są bezpieczne i niedrogie oraz wydają się odpowiadać na warunki i leczenie powszechnie spotykane w praktyce chiropraktycznej”.

 

 

Wnioski

 

Istniejące dowody badawcze dotyczące użyteczności regulacji/manipulacji/mobilizacji kręgosłupa wskazują, co następuje:

 

1. Istnieje wiele lub więcej dowodów na zastosowanie SMT w celu zmniejszenia objawów i poprawy funkcji u pacjentów z przewlekłym LBP, jak w przypadku stosowania w ostrym i podostrym LBP.
2. Stosowanie ćwiczeń w połączeniu z manipulacją prawdopodobnie przyspieszy i poprawi wyniki, a także zminimalizuje nawroty epizodów.
3. Było mniej dowodów na stosowanie manipulacji u pacjentów z LBP i promieniującym bólem nóg, rwą kulszową lub radikulopatią.
4. Przypadki o wysokim nasileniu objawów mogą odnieść korzyść ze skierowania na leczenie objawów za pomocą leków.
5. Niewiele było dowodów na stosowanie manipulacji w innych stanach wpływających na dolną część pleców i bardzo niewiele artykułów potwierdzających wyższą ocenę.

 

Wykazano, że ćwiczenia i rekreacja mają wartość przede wszystkim w przewlekłych problemach LBP i dolnej części pleców związanych z objawami korzeniowymi. Dostępnych jest szereg znormalizowanych, zwalidowanych narzędzi, które pomagają uchwycić znaczącą poprawę kliniczną w trakcie opieki nad dolnymi odcinkami kręgosłupa. Zazwyczaj poprawa funkcjonalna (w przeciwieństwie do prostego zgłaszanego zmniejszenia poziomu bólu) może być klinicznie istotna dla monitorowania reakcji na opiekę. Przegląd literatury pozostaje stosunkowo ograniczony pod względem przewidywania odpowiedzi na opiekę, dostosowywania określonych kombinacji schematów interwencji (chociaż połączenie manipulacji i ćwiczeń może być lepsze niż same ćwiczenia) lub formułowania zaleceń dotyczących częstotliwości i czasu trwania interwencji. W tabeli 2 podsumowano zalecenia zespołu, oparte na przeglądzie dowodów.

 

 

Praktyczne zastosowania

 

• Istnieją dowody na zastosowanie manipulacji kręgosłupa w celu zmniejszenia objawów i poprawy funkcji u pacjentów z przewlekłym, ostrym i podostrym LBP.
• Ćwiczenia w połączeniu z manipulacją prawdopodobnie przyspieszą i poprawią wyniki oraz zminimalizują nawroty

 

PodsumowującDostępnych jest więcej badań opartych na dowodach dotyczących skuteczności opieki chiropraktycznej w przypadku bólu krzyża i rwy kulszowej. Artykuł wykazał również, że ćwiczenia powinny być stosowane razem z chiropraktyką, aby przyspieszyć proces rehabilitacji i jeszcze bardziej poprawić powrót do zdrowia. W większości przypadków chiropraktyka może być stosowana w leczeniu bólu krzyża i rwy kulszowej, bez konieczności interwencji chirurgicznych. Jeśli jednak do wyzdrowienia konieczna jest operacja, kręgarz może skierować pacjenta do następnego najlepszego pracownika służby zdrowia. Informacje podane w National Center for Biotechnology Information (NCBI). Zakres naszych informacji ogranicza się do chiropraktyki oraz urazów i stanów kręgosłupa. W celu omówienia tematu, prosimy o kontakt z dr Jimenezem lub o kontakt pod adresem 915-850-0900 .

 

Kurator: dr Alex Jimenez

 

 

Dodatkowe tematy: rwa kulszowa

 

Rwa kulszowa jest nazywana zbiorem objawów, a nie pojedynczym typem urazu lub stanu. Objawy scharakteryzowano jako ból promieniujący, drętwienie i uczucie mrowienia z nerwu kulszowego w dolnej części pleców, pośladkach i udach oraz przez jedną lub obie nogi i stopy. Rwa kulszowa jest często wynikiem podrażnienia, zapalenia lub ucisku największego nerwu w ludzkim ciele, na ogół z powodu przepukliny dysku lub kości ostrogi.

 

 

WAŻNA TEMAT: EXTRA EXTRA: leczenie bólu kulszowego