Każdy od czasu do czasu odczuwa ból. Ból to fizyczne uczucie dyskomfortu spowodowane urazem lub chorobą. Na przykład, kiedy naciągasz mięsień lub skaleczysz się w palec, przez korzenie nerwowe wysyłany jest sygnał do mózgu, sygnalizujący, że coś jest nie tak z ciałem. Ból może być inny dla każdego i istnieje kilka sposobów odczuwania i opisywania bólu. Po wyleczeniu urazu lub choroby ból ustąpi, jednak co się stanie, jeśli ból będzie się utrzymywał nawet po wyleczeniu?

 

Chroniczny ból jest często definiowany jako każdy ból, który trwa dłużej niż 12 tygodni. Przewlekły ból może wahać się od łagodnego do ciężkiego i może być wynikiem wcześniejszego urazu lub zabiegu chirurgicznego, migreny i bólu głowy, zapalenia stawów, uszkodzenia nerwów, infekcji i fibromialgii. Przewlekły ból może wpływać na stan emocjonalny i psychiczny danej osoby, utrudniając złagodzenie objawów. Badania naukowe wykazały, że interwencje psychologiczne mogą wspomóc proces powrotu do zdrowia po bólu przewlekłym. Kilku pracowników służby zdrowia, takich jak lekarz chiropraktyk, może zapewnić opiekę chiropraktyczną wraz z interwencjami psychologicznymi, aby pomóc przywrócić ogólny stan zdrowia i dobre samopoczucie swoich pacjentów. Celem poniższego artykułu jest wykazanie roli interwencji psychologicznych w postępowaniu z pacjentami z bólem przewlekłym, w tym bólem głowy i bólem pleców.

 

 

Rola interwencji psychologicznych w leczeniu pacjentów z bólem przewlekłym

 

Abstrakcyjny

 

Przewlekły ból można najlepiej zrozumieć z perspektywy biopsychospołecznej, z której ból postrzegany jest jako złożone, wieloaspektowe doświadczenie wyłaniające się z dynamicznego wzajemnego oddziaływania stanu fizjologicznego, myśli, emocji, zachowań i wpływów społeczno-kulturowych pacjenta. Perspektywa biopsychospołeczna skupia się na postrzeganiu przewlekłego bólu jako choroby, a nie choroby, uznając w ten sposób, że jest to subiektywne doświadczenie i że podejścia terapeutyczne mają na celu raczej kontrolowanie niż leczenie przewlekłego bólu. Obecne psychologiczne podejścia do leczenia przewlekłego bólu obejmują interwencje, których celem jest osiągnięcie lepszego samoleczenia, zmiana zachowania i zmiana poznawcza, a nie bezpośrednie wyeliminowanie źródła bólu. Korzyści z włączenia terapii psychologicznej do multidyscyplinarnego podejścia do leczenia przewlekłego bólu obejmują między innymi lepsze samodzielne radzenie sobie z bólem, lepsze zasoby do radzenia sobie z bólem, zmniejszenie niepełnosprawności związanej z bólem i zmniejszenie stresu emocjonalnego – uzyskaną poprawę poprzez różnorodne skuteczne techniki samoregulacji, behawioralne i poznawcze. Wdrażając te zmiany, psychologowie mogą skutecznie pomóc pacjentom poczuć się lepiej w zakresie kontroli bólu i umożliwić im prowadzenie jak najbardziej normalnego życia pomimo bólu. Co więcej, umiejętności nabyte podczas interwencji psychologicznych wzmacniają i umożliwiają pacjentom aktywne uczestnictwo w leczeniu choroby oraz zaszczepiają cenne umiejętności, które pacjenci mogą wykorzystywać przez całe życie.

 

Słowa kluczowe: leczenie bólu przewlekłego, psychologia, multidyscyplinarne leczenie bólu, poznawczo-behawioralna terapia bólu

 

Wgląd doktora Alexa Jimeneza

Wcześniej określono, że przewlekły ból wpływa na zdrowie psychiczne osób z uporczywymi objawami, ostatecznie zmieniając ich ogólne nastawienie psychiczne i emocjonalne. Ponadto pacjenci z nakładającymi się stanami, w tym ze stresem, lękiem i depresją, mogą sprawić, że leczenie będzie wyzwaniem. Rolą opieki chiropraktycznej jest przywrócenie, a także utrzymanie i poprawa pierwotnego ustawienia kręgosłupa poprzez zastosowanie korekt kręgosłupa i manipulacji manualnych. Opieka chiropraktyczna pozwala ciału naturalnie leczyć się bez potrzeby stosowania leków / leków i interwencji chirurgicznych, chociaż w razie potrzeby kręgarz może je skierować. Jednak opieka chiropraktyka koncentruje się na ciele jako całości, a nie na pojedynczym urazie i / lub stanie i jego objawach. Korekty kręgosłupa i manipulacje manualne, wśród innych metod i technik leczenia powszechnie stosowanych przez kręgarza, wymagają świadomości psychicznego i emocjonalnego usposobienia pacjenta, aby skutecznie zapewnić mu ogólny stan zdrowia i dobre samopoczucie. Pacjenci, którzy odwiedzają moją klinikę z emocjonalnym cierpieniem z powodu przewlekłego bólu, są często bardziej podatni na problemy psychiczne. Dlatego opieka chiropraktyczna może być podstawową interwencją psychologiczną w leczeniu przewlekłego bólu, wraz z tymi przedstawionymi poniżej.

 

Wprowadzenie

 

Ból jest wszechobecnym ludzkim doświadczeniem. Szacuje się, że około 20–35% dorosłych doświadcza przewlekłego bólu.[1,2] Narodowy Instytut Badań Pielęgniarskich podaje, że ból dotyka więcej Amerykanów niż cukrzyca, choroby serca i nowotwory razem wzięte.[3] Jako główny powód szukania pomocy medycznej w Stanach Zjednoczonych wymienia się ból.[4] Ponadto leki przeciwbólowe są drugimi najczęściej przepisywanymi lekami w gabinetach lekarskich i na izbach przyjęć.[5] Jeszcze bardziej podkreślając znaczenie odpowiedniej oceny bólu, Wspólna Komisja ds. Akredytacji Organizacji Opieki Zdrowotnej wydała mandat wymagający, aby podczas wizyt lekarskich ból był oceniany jako piąty parametr życiowy.[6]

 

Międzynarodowe Stowarzyszenie Badań nad Bólem (IASP) definiuje ból jako „nieprzyjemne doświadczenie zmysłowe i emocjonalne związane z rzeczywistym lub potencjalnym uszkodzeniem tkanki lub opisywane w kategoriach takiego uszkodzenia”[7]. Definicja IASP podkreśla wielowymiarową i subiektywną naturę bólu, złożonego doświadczenia, które jest unikalne dla każdej osoby. Ból przewlekły zazwyczaj odróżnia się od bólu ostrego na podstawie jego przewlekłości lub trwałości, fizjologicznych mechanizmów podtrzymujących i/lub szkodliwego wpływu na życie jednostki. Ogólnie przyjmuje się, że ból utrzymujący się dłużej niż oczekiwany czas gojenia się tkanek po urazie lub operacji uważa się za ból przewlekły. Jednakże konkretne ramy czasowe stanowiące oczekiwany okres gojenia są zmienne i często trudne do ustalenia. Dla ułatwienia klasyfikacji niektóre wytyczne sugerują, że ból utrzymujący się dłużej niż 3 miesiąca uważa się za ból przewlekły.[6] Niemniej jednak klasyfikacja bólu wyłącznie na podstawie czasu trwania jest kryterium ściśle praktycznym, a w niektórych przypadkach arbitralnym. Częściej przy klasyfikacji bólu przewlekłego oprócz czasu trwania bierze się pod uwagę dodatkowe czynniki, takie jak etiologia, intensywność bólu i skutki. Alternatywny sposób scharakteryzowania bólu przewlekłego opiera się na jego fizjologicznym mechanizmie podtrzymywania; to znaczy ból, który, jak się uważa, pojawia się w wyniku reorganizacji obwodowej i centralnej. Do powszechnych przewlekłych schorzeń bólowych należą zaburzenia układu mięśniowo-szkieletowego, bóle neuropatyczne, bóle głowy, bóle nowotworowe i bóle trzewne. Mówiąc szerzej, bóle mogą być przede wszystkim nocyceptywne (powodujące ból mechaniczny lub chemiczny), neuropatyczne (wynikające z uszkodzenia nerwów) lub ośrodkowe (wynikające z dysfunkcji neuronów ośrodkowego układu nerwowego).[7]

 

Niestety, doświadczenie bólu często charakteryzuje się nadmiernym cierpieniem fizycznym, psychicznym, społecznym i finansowym. Przewlekły ból uznano za główną przyczynę długotrwałej niepełnosprawności wśród amerykańskiej populacji w wieku produkcyjnym.[9] Ponieważ ból przewlekły wpływa na jednostkę w wielu obszarach jej życia, stanowi także ogromne obciążenie finansowe dla naszego społeczeństwa. Szacuje się, że łączne bezpośrednie i pośrednie koszty bólu wahają się od 125 miliardów do 215 miliardów dolarów rocznie.[10,11] Powszechne konsekwencje przewlekłego bólu obejmują zwiększoną liczbę zgłoszeń dotyczących stresu emocjonalnego (np. depresji, lęku i frustracji), zwiększony odsetek niepełnosprawności związanej z bólem, związane z bólem zmiany w funkcjonowaniu poznawczym i obniżona jakość życia. Zatem ból przewlekły można najlepiej zrozumieć z perspektywy biopsychospołecznej, przez którą ból postrzega się jako złożone, wieloaspektowe doświadczenie wyłaniające się z dynamicznego wzajemnego oddziaływania stanu fizjologicznego, myśli, emocji, zachowań i wpływów społeczno-kulturowych pacjenta.

 

Zarządzanie ból

 

Biorąc pod uwagę powszechne występowanie bólu i jego wielowymiarowy charakter, idealny schemat leczenia bólu będzie kompleksowy, integrujący i interdyscyplinarny. Obecne podejście do leczenia przewlekłego bólu w coraz większym stopniu wykracza poza redukcjonistyczne i ściśle chirurgiczne, fizyczne lub farmakologiczne podejście do leczenia. Obecne podejścia uznają wartość multidyscyplinarnych ram leczenia, które są ukierunkowane nie tylko na nocyceptywne aspekty bólu, ale także aspekty poznawczo-oceniające i motywacyjno-afektywne wraz z równie nieprzyjemnymi i wpływowymi następstwami. Interdyscyplinarne leczenie bólu przewlekłego zazwyczaj obejmuje leczenie multimodalne, takie jak połączenie leków przeciwbólowych, fizjoterapia, terapia behawioralna i terapia psychologiczna. Podejście multimodalne bardziej adekwatnie i kompleksowo odnosi się do leczenia bólu na poziomie molekularnym, behawioralnym, poznawczo-afektywnym i funkcjonalnym. Wykazano, że te podejścia prowadzą do lepszych i długotrwałych subiektywnych i obiektywnych wyników, w tym zgłaszanych dolegliwości bólowych, nastroju, przywrócenia codziennego funkcjonowania, stanu pracy oraz stosowania leków lub opieki zdrowotnej; Wykazano również, że podejścia multimodalne są bardziej opłacalne niż podejścia jednomodalne. [12,13] Celem tego przeglądu będzie w szczególności wyjaśnienie korzyści płynących z psychologii w leczeniu przewlekłego bólu.

 

 

Pacjenci zazwyczaj początkowo zgłaszają się do gabinetu lekarskiego w celu wyleczenia lub leczenia swojej dolegliwości/ostrego bólu. U wielu pacjentów, w zależności od etiologii i patologii bólu oraz biopsychospołecznych wpływów na odczuwanie bólu, ostry ból ustąpi z biegiem czasu lub po leczeniu mającym na celu wycelowanie w przypuszczalną przyczynę bólu lub jego transmisję. Niemniej jednak niektórzy pacjenci nie osiągną ustąpienia bólu pomimo licznych interwencji medycznych i uzupełniających i przejdą od stanu bólu ostrego do stanu bólu przewlekłego, nieuleczalnego. Na przykład badania wykazały, że około 30% pacjentów zgłaszających się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej z powodu skarg związanych z ostrym bólem pleców będzie nadal odczuwać ból, a u wielu innych poważne ograniczenia aktywności i cierpienie 12 miesięcy później.[14] Ponieważ ból i jego konsekwencje stale się rozwijają i manifestują w różnych aspektach życia, ból przewlekły może stać się przede wszystkim problemem biopsychospołecznym, podczas gdy liczne aspekty biopsychospołeczne mogą służyć do utrwalania i utrzymywania bólu, w ten sposób w dalszym ciągu negatywnie wpływając na życie dotkniętej nim osoby. Na tym etapie pierwotny schemat leczenia może zostać zróżnicowany i obejmować inne elementy terapeutyczne, w tym psychologiczne podejście do leczenia bólu.

 

Psychologiczne podejścia do leczenia bólu przewlekłego zyskały popularność pod koniec lat 1960. XX wieku wraz z pojawieniem się „teorii bólu polegającej na kontroli bramy” Melzacka i Walla [15] oraz późniejszej „teorii bólu neuromatrix”.[16] W skrócie, teorie te zakładają, że procesy psychospołeczne i fizjologiczne oddziałują na siebie, wpływając na percepcję, przenoszenie i ocenę bólu, oraz uznają wpływ tych procesów za czynniki podtrzymujące związane ze stanami bólu przewlekłego lub długotrwałego. Mianowicie teorie te posłużyły jako integralne katalizatory wprowadzenia zmiany w dominującym i unimodalnym podejściu do leczenia bólu, w dużym stopniu zdominowanym przez perspektywę ściśle biologiczną. Zarówno klinicyści, jak i pacjenci zyskiwali coraz większe uznanie i uznanie dla złożoności leczenia i utrzymywania bólu; w konsekwencji ugruntowała się akceptacja i preferencja dla wielowymiarowych konceptualizacji bólu. Obecnie biopsychospołeczny model bólu jest prawdopodobnie najszerzej akceptowanym heurystycznym podejściem do zrozumienia bólu.[17] Perspektywa biopsychospołeczna skupia się na postrzeganiu przewlekłego bólu jako choroby, a nie choroby, uznając w ten sposób, że jest to subiektywne doświadczenie i że podejścia terapeutyczne mają na celu raczej kontrolowanie niż leczenie bólu przewlekłego.[17] W miarę jak użyteczność szerszego i bardziej kompleksowego podejścia do leczenia bólu przewlekłego stała się oczywista, interwencje psychologiczne zyskały na popularności i zyskały uznanie jako metody leczenia wspomagającego. Rodzaje interwencji psychologicznych stosowanych w ramach wielodyscyplinarnego programu leczenia bólu różnią się w zależności od orientacji terapeuty, etiologii bólu i charakterystyki pacjenta. Podobnie badania nad skutecznością interwencji psychologicznych w przypadku bólu przewlekłego wykazały zmienne, choć obiecujące, wyniki w zakresie kluczowych badanych zmiennych. W tym przeglądzie krótko opisano często stosowane opcje leczenia oparte na psychologii i ich skuteczność w odniesieniu do kluczowych wyników.

 

Obecne psychologiczne podejście do leczenia przewlekłego bólu obejmuje interwencje, których celem jest osiągnięcie większej samokontroli, zmiana zachowania i zmiana poznawcza, a nie bezpośrednie wyeliminowanie umiejscowienia bólu. W związku z tym skupiają się na często pomijanych behawioralnych, emocjonalnych i poznawczych składnikach przewlekłego bólu oraz czynnikach przyczyniających się do jego utrzymania. Na podstawie ram zaproponowanych przez Hoffmana i wsp. [18] oraz Kernsa i wsp. [19] dokonano przeglądu następujących często stosowanych dziedzin leczenia opartych na psychologii: techniki psychofizjologiczne, behawioralne podejście do leczenia, terapia poznawczo-behawioralna i interwencje oparte na akceptacji.

 

Techniki psychofizjologiczne

 

Biofeedback

 

Biofeedback to technika uczenia się, dzięki której pacjenci uczą się interpretować informacje zwrotne (w postaci danych fizjologicznych) dotyczące określonych funkcji fizjologicznych. Na przykład pacjent może korzystać ze sprzętu do biofeedbacku, aby nauczyć się rozpoznawać obszary napięcia w swoim ciele, a następnie nauczyć się rozluźniać te obszary, aby zmniejszyć napięcie mięśni. Informacje zwrotne są dostarczane przez różnorodne przyrządy pomiarowe, które mogą szybko dostarczać informacji o aktywności elektrycznej mózgu, ciśnieniu krwi, przepływie krwi, napięciu mięśniowym, aktywności elektrodermalnej, częstości akcji serca i temperaturze skóry oraz innych funkcjach fizjologicznych. Celem podejść do biofeedbacku jest nauczenie pacjenta, jak inicjować fizjologiczne procesy samoregulacji poprzez osiągnięcie dobrowolnej kontroli nad pewnymi reakcjami fizjologicznymi, aby ostatecznie zwiększyć elastyczność fizjologiczną poprzez większą świadomość i specjalny trening. W ten sposób pacjent użyje określonych umiejętności samoregulacji, próbując zmniejszyć niepożądane zdarzenie (np. ból) lub nieprzystosowawcze reakcje fizjologiczne na niepożądane zdarzenie (np. reakcję na stres). Wielu psychologów jest przeszkolonych w zakresie technik biofeedbacku i świadczy te usługi w ramach terapii. Biofeedback został wyznaczony jako skuteczne leczenie bólu związanego z bólem głowy i zaburzeniami skroniowo-żuchwowymi (TMD).[20] Metaanaliza 55 badań wykazała, że ​​interwencje biofeedbacku (w tym różne metody biofeedbacku) przyniosły znaczną poprawę w odniesieniu do częstotliwości napadów migreny i postrzegania własnej skuteczności leczenia bólu głowy w porównaniu z warunkami kontrolnymi.[21] Badania dostarczyły empirycznego wsparcia dla biofeedbacku w przypadku TMD, chociaż stwierdzono bardziej wyraźną poprawę w odniesieniu do bólu i niepełnosprawności związanej z bólem w przypadku protokołów łączących biofeedback z treningiem umiejętności poznawczo-behawioralnych, przy założeniu, że połączone podejście do leczenia bardziej kompleksowo obejmuje gamę problemów biopsychospołecznych, które mogą wystąpić w wyniku TMD.[22]

 

Podejścia behawioralne

 

Trening relaksacyjny

 

Ogólnie przyjmuje się, że stres jest kluczowym czynnikiem zaangażowanym w zaostrzenie i utrzymywanie się przewlekłego bólu. [16,23] Stres może mieć głównie podłoże środowiskowe, fizyczne lub psychologiczne/emocjonalne, chociaż zazwyczaj mechanizmy te są ze sobą misternie powiązane. Celem treningu relaksacyjnego jest obniżenie poziomu napięcia (fizycznego i psychicznego) poprzez aktywację przywspółczulnego układu nerwowego oraz osiągnięcie większej świadomości stanów fizjologicznych i psychicznych, a tym samym zmniejszenie bólu i zwiększenie kontroli nad bólem. Pacjentów można nauczyć kilku technik relaksacyjnych i ćwiczyć je indywidualnie lub w połączeniu ze sobą, a także jako elementy uzupełniające inne behawioralne i poznawcze techniki leczenia bólu. Poniżej znajdują się krótkie opisy technik relaksacyjnych powszechnie nauczanych przez psychologów specjalizujących się w leczeniu przewlekłego bólu.

 

Oddychanie przeponowe. Oddychanie przeponowe jest podstawową techniką relaksacyjną, w ramach której pacjenci są instruowani, aby używać mięśni przepony zamiast mięśni klatki piersiowej do wykonywania ćwiczeń głębokiego oddychania. Oddychanie poprzez kurczenie przepony pozwala płucom rozszerzać się w dół (co objawia się rozszerzeniem brzucha podczas wdechu), a tym samym zwiększać pobór tlenu.[24]

 

Progresywna relaksacja mięśni (PMR). PMR charakteryzuje się angażowaniem w kombinację ćwiczeń napinających i rozluźniających określone mięśnie lub grupy mięśni w całym ciele.[25] Pacjent jest zwykle instruowany, aby wykonywał ćwiczenia napinające/relaksujące w sposób sekwencyjny, aż do zajęcia się wszystkimi obszarami ciała.

 

Trening autogenny (AT). AT to samoregulująca technika relaksacyjna, w której pacjent powtarza frazę w połączeniu z wizualizacją w celu wywołania stanu relaksacji. [26,27] Ta metoda łączy w sobie pasywną koncentrację, wizualizację i techniki głębokiego oddychania.

 

Wizualizacja/zdjęcia kierowane. Ta technika zachęca pacjentów do używania wszystkich zmysłów w wyobrażaniu sobie żywego, pogodnego i bezpiecznego środowiska, aby osiągnąć poczucie relaksu i odwrócenia uwagi od bólu oraz myśli i doznań związanych z bólem.[27]

 

Ogólnie stwierdzono, że techniki relaksacyjne są korzystne w leczeniu różnych rodzajów ostrych i przewlekłych stanów bólowych, a także w leczeniu ważnych następstw bólu (np. jakości życia związanej ze stanem zdrowia).[28 ] Techniki relaksacyjne są zwykle praktykowane w połączeniu z innymi sposobami leczenia bólu i na przykład przypuszczalne mechanizmy relaksacji i biofeedbacku w znacznym stopniu się pokrywają.

 

Operacyjna terapia behawioralna

 

Terapia zachowaniowo-operantowa w przypadku bólu przewlekłego opiera się na oryginalnych zasadach warunkowania instrumentalnego zaproponowanych przez Skinnera [32] i udoskonalonych przez Fordyce’a [33] tak, aby można je było zastosować w leczeniu bólu. Główne założenia modelu warunkowania instrumentalnego w odniesieniu do bólu utrzymują, że zachowanie bólowe może ostatecznie ewoluować i utrzymywać się w postaci przewlekłego bólu w wyniku pozytywnego lub negatywnego wzmocnienia danego zachowania bólowego, a także kary za bardziej adaptacyjne, nie -zachowanie bólowe. Jeżeli wzmocnienie i wynikające z niego konsekwencje występują z odpowiednią częstotliwością, mogą one służyć warunkowaniu zachowania, zwiększając w ten sposób prawdopodobieństwo jego powtórzenia w przyszłości. Dlatego zachowania warunkowe powstają jako produkt poznania konsekwencji (faktycznych lub przewidywanych) zaangażowania się w dane zachowanie. Przykładem zachowania warunkowego jest ciągłe zażywanie leków — zachowanie, które wynika z uczenia się poprzez powtarzające się skojarzenia, że ​​po zażyciu leku następuje usunięcie nieprzyjemnego uczucia (bólu). Podobnie zachowania bólowe (np. werbalne wyrażanie bólu, niski poziom aktywności) mogą stać się zachowaniami uwarunkowanymi, które służą utrwaleniu przewlekłego bólu i jego następstw. Terapia oparta na zasadach zachowania instrumentalnego ma na celu wygaszenie nieprzystosowawczych zachowań związanych z bólem poprzez te same zasady uczenia się, na podstawie których mogły one zostać ustanowione. Ogólnie rzecz biorąc, elementy leczenia terapii behawioralnej operanta obejmują stopniowaną aktywację, harmonogramy podawania leków zależne od czasu i stosowanie zasad wzmacniania w celu poprawy dobrych zachowań i zmniejszenia nieadaptacyjnych zachowań bólowych.

 

Stopniowa aktywacja. Psychologowie mogą wdrożyć stopniowane programy aktywności dla pacjentów z przewlekłym bólem, którzy znacznie obniżyli poziom swojej aktywności (zwiększone prawdopodobieństwo pogorszenia kondycji fizycznej), a następnie doświadczają wysokiego poziomu bólu po zaangażowaniu się w aktywność. Pacjenci są instruowani, aby bezpiecznie przerwać cykl bezczynności i osłabienia poprzez angażowanie się w aktywność w sposób kontrolowany i ograniczony w czasie. W ten sposób pacjenci mogą stopniowo zwiększać czas i intensywność aktywności, aby poprawić funkcjonowanie. Psychologowie mogą nadzorować postępy i zapewniać odpowiednie wsparcie w przestrzeganiu zaleceń, korygowaniu błędnego postrzegania lub błędnej interpretacji bólu wynikającego z aktywności, w stosownych przypadkach, oraz rozwiązywać problemy utrudniające przestrzeganie zaleceń. Podejście to jest często osadzone w leczeniu bólu poznawczo-behawioralnego.

 

Harmonogramy leków zależne od czasu. Psycholog może być ważnym pomocniczym dostawcą opieki zdrowotnej w nadzorowaniu zarządzania lekami przeciwbólowymi. W niektórych przypadkach psychologowie mają możliwość częstszego i głębszego kontaktu z pacjentami niż lekarze, dzięki czemu mogą służyć jako cenni współpracownicy zintegrowanego, multidyscyplinarnego podejścia do leczenia. Psychologowie mogą ustanowić uwarunkowane czasowo harmonogramy przyjmowania leków, aby zmniejszyć prawdopodobieństwo uzależnienia od leków przeciwbólowych w celu uzyskania odpowiedniej kontroli nad bólem. Co więcej, psychologowie są dobrze przygotowani do angażowania pacjentów w ważne rozmowy dotyczące znaczenia właściwego przestrzegania zaleceń lekarskich i leków oraz rozwiązywania problemów postrzeganych jako bariery w bezpiecznym przestrzeganiu zaleceń.

 

Unikanie strachu. Model chronicznego bólu polegający na unikaniu strachu jest heurystyką najczęściej stosowaną w kontekście przewlekłego bólu krzyża (LBP).[34] Model ten czerpie w dużej mierze z opisanych wcześniej zasad zachowania operanta. Zasadniczo model unikania strachu zakłada, że ​​gdy ostre stany bólowe są wielokrotnie błędnie interpretowane jako sygnały zagrożenia lub oznaki poważnego urazu, pacjenci mogą być narażeni na ryzyko angażowania się w zachowania unikowe i procesy poznawcze napędzane strachem, które dodatkowo wzmacniają przekonanie, że ból jest sygnał niebezpieczeństwa i utrwalają fizyczne osłabienie. W miarę trwania cyklu unikanie może uogólniać się na szersze rodzaje aktywności i skutkować nadmierną czujnością doznań fizycznych, charakteryzującą się błędnymi, katastrofalnymi interpretacjami doznań fizycznych. Badania wykazały, że wysoki stopień katastrofizacji bólu jest związany z utrzymaniem cyklu.[35] Terapie mające na celu przerwanie cyklu unikania strachu polegają na systematycznej stopniowej ekspozycji na działania, których się obawiamy, aby obalić budzące strach, często katastrofalne, konsekwencje angażowania się w działania. Stopniowana ekspozycja jest zwykle uzupełniana psychoedukacją na temat bólu i elementami restrukturyzacji poznawczej, które są ukierunkowane na nieprzystosowawcze procesy poznawcze i oczekiwania dotyczące aktywności i bólu. Psychologowie są w doskonałej pozycji do przeprowadzania tego typu interwencji, które ściśle naśladują leczenie ekspozycją tradycyjnie stosowane w leczeniu niektórych zaburzeń lękowych.

 

Chociaż w pojedynczych przypadkach wykazano, że określone metody stopniowania ekspozycji są skuteczne w leczeniu złożonego zespołu bólu regionalnego typu I (CRPS-1)[36] i LBP[37], randomizowane badanie kontrolowane na większą skalę porównujące systematyczne stopniowane leczenie ekspozycją w połączeniu z multidyscyplinarnym programem przeciwbólowym leczenie z multidyscyplinarnym programem przeciwbólowym leczenie samo i z grupą kontrolną z listy oczekujących wykazało, że dwie aktywne terapie spowodowały znaczną poprawę wyników miar natężenia bólu, lęku przed ruchem/urazem, samoskuteczności bólu, depresja i poziom aktywności.[38] Wyniki tego badania sugerują, że obie interwencje wiązały się ze znaczną skutecznością leczenia, tak że stopniowa ekspozycja na leczenie nie wydawała się skutkować dodatkowymi korzyściami z leczenia.[38] Ostrzeżenie w interpretacji tych wyników podkreśla, że ​​randomizowane badanie kontrolowane (RCT) obejmowało różne przewlekłe stany bólowe, które wykraczały poza LBP i CRPS-1 i obejmowały nie tylko pacjentów z wysokim poziomem lęku związanego z bólem; interwencje były również realizowane w formatach grupowych, a nie indywidualnych. Chociaż terapie ekspozycji in vivo są lepsze w zmniejszaniu katastrofalnego bólu i postrzegania szkodliwości działań, terapie ekspozycji wydają się być równie skuteczne, jak interwencje stopniowanej aktywności w poprawie niepełnosprawności funkcjonalnej i głównych dolegliwości. W innym badaniu klinicznym porównano skuteczność samej fizykoterapii opartej na klasyfikacji leczenia (TBC) z TBC wzmocnioną stopniowaną aktywnością lub stopniowaną ekspozycją u pacjentów z ostrym i podostrym LBP.[39] Wyniki ujawniły, że nie było różnic w 40-tygodniowych i 4-miesięcznych wynikach dotyczących zmniejszenia niepełnosprawności, intensywności bólu, bólu katastrofalnego i upośledzenia fizycznego między grupami leczonymi, chociaż stopniowana ekspozycja i TBC przyniosły większe zmniejszenie przekonań o unikaniu strachu po 6 miesiącach [6] Wyniki tego badania klinicznego sugerują, że wzmacnianie TBC stopniowaną aktywnością lub stopniowaną ekspozycją nie prowadzi do poprawy wyników w odniesieniu do środków związanych z rozwojem przewlekłego LBP poza poprawą osiągniętą przy samym TBC.[40]

 

Podejścia poznawczo-behawioralne

 

Interwencje terapii poznawczo-behawioralnej (CBT) w przypadku bólu przewlekłego wykorzystują zasady psychologiczne, aby wpłynąć na adaptacyjne zmiany w zachowaniach, procesach poznawczych lub ocenach i emocjach pacjenta. Interwencje te obejmują na ogół podstawową psychoedukację na temat bólu i konkretnego zespołu bólowego pacjenta, kilka elementów behawioralnych, trening umiejętności radzenia sobie, podejścia do rozwiązywania problemów i element restrukturyzacji poznawczej, chociaż dokładne elementy leczenia różnią się w zależności od klinicysty. Elementy behawioralne mogą obejmować różnorodne umiejętności relaksacyjne (omówione w części poświęconej podejściu behawioralnemu), instrukcje dotyczące tempa aktywności/stopniowaną aktywację, strategie aktywacji behawioralnej oraz promowanie wznowienia aktywności fizycznej, jeśli w przeszłości występowało unikanie aktywności i późniejsza dekondycja. Podstawowym celem treningu umiejętności radzenia sobie jest identyfikacja aktualnych nieadaptacyjnych strategii radzenia sobie (np. katastrofizowanie, unikanie), w które pacjent angażuje się wraz ze stosowaniem adaptacyjnych strategii radzenia sobie (np. stosowanie pozytywnych samooświadczeń, wsparcie społeczne). Uwaga: stopień, w jakim strategia ma charakter adaptacyjny lub nieprzystosowawczy, oraz postrzegana skuteczność poszczególnych strategii radzenia sobie są różne w zależności od osoby.[41] W trakcie leczenia doskonalone są techniki rozwiązywania problemów, aby pomóc pacjentom w przestrzeganiu zaleceń i zwiększyć ich poczucie własnej skuteczności. Restrukturyzacja poznawcza obejmuje rozpoznanie bieżących, nieprzystosowawczych sposobów poznania, w które angażuje się pacjent, podważenie zidentyfikowanych negatywnych przekonań i przeformułowanie myśli w celu wygenerowania zrównoważonych, adaptacyjnych myśli alternatywnych. Dzięki ćwiczeniom restrukturyzacji poznawczej pacjenci stają się coraz bardziej biegli w rozpoznawaniu, w jaki sposób ich emocje, przekonania i interpretacje modulują odczuwany przez nich ból w kierunku pozytywnym i negatywnym. W rezultacie zakłada się, że pacjenci zyskają większe poczucie kontroli nad swoim bólem, będą w stanie lepiej zarządzać swoimi zachowaniami i myślami w odniesieniu do bólu oraz będą w stanie w bardziej adaptacyjny sposób ocenić znaczenie, jakie przypisują swojemu bólowi . Dodatkowe elementy, czasami zawarte w interwencji CBT, obejmują trening umiejętności społecznych, trening komunikacji i szersze podejście do zarządzania stresem. Dzięki zorientowanej na ból interwencji poznawczo-behawioralnej wielu pacjentów zyskuje poprawę w zakresie emocjonalnego i funkcjonalnego dobrostanu, a ostatecznie ich globalnej postrzeganej jakości życia związanej ze stanem zdrowia.

 

 

Interwencje CBT są realizowane we wspierającym i empatycznym środowisku, które stara się zrozumieć ból pacjenta z perspektywy biopsychospołecznej i w sposób zintegrowany. Terapeuci postrzegają swoją rolę jako „nauczycieli” lub „coachów”, a przesłanie przekazywane pacjentom jest takie, że powinni nauczyć się lepiej radzić sobie z bólem oraz poprawiać swoje codzienne funkcjonowanie i jakość życia, a nie skupiać się na wyleczeniu lub wyeliminowaniu bólu. Nadrzędnym celem jest zwiększenie zrozumienia przez pacjentów bólu oraz wysiłków zmierzających do radzenia sobie z bólem i jego następstwami w bezpieczny i adaptacyjny sposób; dlatego uczenie pacjentów samokontroli swoich zachowań, myśli i emocji jest integralnym elementem terapii i użyteczną strategią zwiększania poczucia własnej skuteczności. Ponadto terapeuta stara się stworzyć optymistyczne, realistyczne i zachęcające środowisko, w którym pacjent może nabywać coraz większą umiejętność rozpoznawania swoich sukcesów i uczenia się na nich oraz uczenia się i doskonalenia po nieudanych próbach. W ten sposób terapeuci i pacjenci współpracują, aby zidentyfikować sukcesy pacjentów, bariery w przestrzeganiu zaleceń oraz opracować plany leczenia i zapobiegania nawrotom w konstruktywnej, opartej na współpracy i godnej zaufania atmosferze. Atrakcyjną cechą podejścia poznawczo-behawioralnego jest uznanie pacjenta za aktywnego uczestnika jego programu rehabilitacji lub leczenia bólu.

 

Badania wykazały, że CBT jest skutecznym sposobem leczenia przewlekłego bólu i jego następstw, na co wskazują znaczące zmiany w różnych dziedzinach (tj. pomiary odczuwania bólu, nastroju/afektu, poznawczego radzenia sobie i oceny, zachowania i poziomu aktywności związanej z bólem oraz pełnionej roli społecznej) ) w porównaniu z warunkami kontrolnymi z listy oczekujących.[42] W porównaniu z innymi aktywnymi terapiami lub warunkami kontrolnymi, CBT przyniosło zauważalną poprawę, choć mniejsze efekty (wielkość efektu ~ 0.50), w odniesieniu do odczuwania bólu, radzenia sobie i oceny poznawczej oraz funkcji ról społecznych. W nowszej metaanalizie 42 opublikowanych badań porównano terapię behawioralną (BT) i CBT z leczeniem jako zwykłymi warunkami kontrolnymi i aktywnymi warunkami kontrolnymi w różnych punktach czasowych.[52] Ta metaanaliza wykazała, że ​​ich dane nie potwierdziły BT poza poprawą bólu bezpośrednio po leczeniu w porównaniu z leczeniem jako zwykłymi warunkami kontrolnymi.[43] W odniesieniu do CBT doszli do wniosku, że CBT ma ograniczony pozytywny wpływ na niepełnosprawność bólową i nastrój; niemniej jednak nie ma wystarczających danych, aby zbadać konkretny wpływ treści leczenia na wybrane wyniki.[43] Ogólnie rzecz biorąc, wydaje się, że CBT i BT są skutecznymi metodami leczenia poprawiającymi nastrój; wyniki, które pozostają solidne w kolejnych punktach danych. Jednak, jak podkreślono w kilku przeglądach i metaanalizach, krytycznym czynnikiem, który należy wziąć pod uwagę przy ocenie skuteczności CBT w leczeniu przewlekłego bólu, jest skupienie się na kwestiach skutecznego porodu, braku jednolitych elementów leczenia, różnic w sposobie prowadzenia przez klinicystów i leczenia populacje i zmienność zmiennych wynikowych będących przedmiotem zainteresowania w różnych badaniach naukowych.[43] Dalszą komplikacją interpretacji wyników skuteczności są cechy pacjenta i dodatkowe zmienne, które mogą niezależnie wpływać na wynik leczenia.

 

Podejścia oparte na akceptacji

 

Podejścia oparte na akceptacji są często identyfikowane jako terapie poznawczo-behawioralne trzeciej fali. Terapia akceptacji i zaangażowania (ACT) jest najczęstszą z psychoterapii opartych na akceptacji. ACT podkreśla znaczenie ułatwiania postępu klienta w kierunku osiągnięcia bardziej wartościowego i satysfakcjonującego życia poprzez zwiększanie elastyczności psychologicznej, zamiast skupiać się wyłącznie na restrukturyzacji procesów poznawczych.[44] W kontekście bólu przewlekłego ACT skupia się na nieskutecznych strategiach kontroli i unikaniu doświadczeń poprzez wspieranie technik zapewniających elastyczność psychologiczną. Sześć podstawowych procesów ACT obejmuje: akceptację, defuzję poznawczą, bycie obecnym, „ja” jako kontekst, wartości i zaangażowane działanie. Krótko mówiąc, akceptacja zachęca pacjentów z bólem przewlekłym do aktywnego akceptowania bólu i jego następstw, zamiast próbować go zmieniać, zachęcając w ten sposób pacjenta do zaprzestania daremnej walki mającej na celu wykorzenienie bólu. Techniki defuzji poznawczej (deliteralizacji) stosuje się raczej w celu modyfikowania funkcji myśli niż zmniejszania ich częstotliwości lub restrukturyzacji ich treści. W ten sposób defuzja poznawcza może po prostu zmienić niepożądane znaczenie lub funkcję negatywnych myśli, a tym samym zmniejszyć przywiązanie i późniejszą reakcję emocjonalną i behawioralną na takie myśli. Podstawowy proces bycia obecnym kładzie nacisk na nieoceniającą interakcję pomiędzy sobą a prywatnymi myślami i wydarzeniami. Wartości są wykorzystywane jako wskazówki przy wyborze zachowań i interpretacji, które charakteryzują się tymi wartościami, które jednostka stara się urzeczywistnić w życiu codziennym. Wreszcie, dzięki zaangażowaniu w działania, pacjenci mogą dokonać zmian w zachowaniu zgodnych z indywidualnymi wartościami. Zatem ACT wykorzystuje sześć podstawowych zasad w połączeniu ze sobą, aby przyjąć całościowe podejście do zwiększania elastyczności psychologicznej i zmniejszania cierpienia. Pacjentów zachęca się do postrzegania bólu jako nieuniknionego i akceptowania go w sposób nieoceniający, aby mogli nadal czerpać sens z życia pomimo obecności bólu. Powiązane ze sobą procesy podstawowe stanowią przykład procesów uważności i akceptacji oraz procesów zaangażowania i zmiany zachowania.[45]

 

Wyniki badań nad skutecznością podejść opartych na ACT w leczeniu bólu przewlekłego są obiecujące, choć nadal wymagają dalszej oceny. RCT porównujące ACT ze stanem kontrolnym z listy oczekujących wykazało znaczną poprawę w zakresie katastrofalnego bólu, niepełnosprawności związanej z bólem, zadowolenia z życia, lęku przed ruchami i stresu psychicznego, które utrzymywały się podczas 7-miesięcznej obserwacji. Większe badanie wykazało znaczną poprawę w zakresie bólu, depresji, lęku związanego z bólem, niepełnosprawności, wizyt lekarskich, statusu pracy i sprawności fizycznej.[46] Niedawna metaanaliza oceniająca interwencje oparte na akceptacji (ACT i redukcja stresu oparta na uważności) u pacjentów z przewlekłym bólem wykazała, że ​​ogólnie terapie oparte na akceptacji prowadzą do korzystnych wyników u pacjentów z przewlekłym bólem.[47] Konkretnie, metaanaliza ujawniła małe lub średnie rozmiary efektów dla intensywności bólu, depresji, lęku, dobrego samopoczucia fizycznego i jakości życia, z mniejszymi efektami stwierdzonymi po wykluczeniu kontrolowanych badań klinicznych i uwzględnieniu w analizach tylko RCT.[48] Inne interwencje oparte na akceptacji obejmują kontekstualną terapię poznawczo-behawioralną i terapię poznawczą opartą na uważności, chociaż badania empiryczne nad skutecznością tych terapii w leczeniu przewlekłego bólu są wciąż w powijakach.

 

Oczekiwania

 

Ważnym, a często pomijanym, wspólnym elementem leżącym u podstaw wszystkich podejść terapeutycznych jest uwzględnienie oczekiwań pacjenta co do powodzenia leczenia. Pomimo licznych postępów w opracowywaniu i dostarczaniu skutecznych multidyscyplinarnych metod leczenia bólu przewlekłego, stosunkowo niewielki nacisk położono na uznanie znaczenia oczekiwań dotyczących sukcesu i skupienie wysiłków na poprawie oczekiwań pacjentów. Uznanie, że placebo stosowane w leczeniu bólu charakteryzuje się aktywnymi właściwościami prowadzącymi do wiarygodnych, obserwowalnych i wymiernych zmian o podstawach neurobiologicznych, stanowi obecnie awangardę badań nad bólem. Liczne badania potwierdziły, że indukowane w sposób optymalizujący oczekiwania (poprzez manipulację wyraźnymi oczekiwaniami i/lub warunkowanie) przeciwbólowe placebo może powodować obserwowalne i mierzalne zmiany w odczuwaniu bólu na poziomie świadomym, zgłaszanym przez samego pacjenta, a także na poziomie neurologicznym. poziom przetwarzania bólu.[49,50] Przeciwbólowe placebo zostało szeroko zdefiniowane jako symulowane leczenie lub procedury, które mają miejsce w kontekście psychospołecznym i wywierają wpływ na indywidualne doświadczenia i/lub fizjologię.[51] Obecna konceptualizacja placebo podkreśla znaczenie kontekstu psychospołecznego, w którym osadzone jest placebo. U podstaw kontekstu psychospołecznego i rytuału leczenia leżą oczekiwania pacjentów. Dlatego nie jest zaskakujące, że efekt placebo jest ściśle osadzony w praktycznie każdym leczeniu; w związku z tym zarówno klinicyści, jak i pacjenci prawdopodobnie odniosą korzyść z uznania, że ​​w tym tkwi dodatkowa droga, dzięki której można ulepszyć obecne podejścia do leczenia bólu.

 

Zaproponowano, że oczekiwania dotyczące wyników są głównym czynnikiem wpływającym na pozytywne zmiany osiągane dzięki różnym sposobom treningu relaksacyjnego, hipnozie, terapiom ekspozycyjnym i wielu podejściom terapeutycznym zorientowanym poznawczo. Zatem rozsądne podejście do leczenia bólu przewlekłego opiera się na sile oczekiwań pacjentów co do sukcesu. Niestety, zbyt często pracownicy służby zdrowia zaniedbują bezpośrednie podejście do oczekiwań pacjentów i podkreślanie ich znaczenia jako integralnych czynników przyczyniających się do skutecznego leczenia bólu przewlekłego. Duchem czasu w naszym społeczeństwie jest rosnąca medykalizacja dolegliwości, podsycająca powszechne oczekiwanie, że ból (nawet ból przewlekły) powinien zostać wykorzeniony poprzez postęp medycyny. Te aż nazbyt powszechne oczekiwania pozostawiają wielu pacjentów rozczarowanych obecnymi wynikami leczenia i przyczyniają się do nieustannego poszukiwania „lekarstwa”. Znalezienie „lekarstwa” jest raczej wyjątkiem niż regułą w odniesieniu do przewlekłych schorzeń bólowych. W naszej obecnej sytuacji, gdzie ból przewlekły dotyka co roku miliony Amerykanów, w naszym najlepszym interesie leży zaszczepienie i dalsze wspieranie zmiany koncepcyjnej, która zamiast tego skupia się na skutecznym leczeniu bólu przewlekłego. Realną i obiecującą drogą do osiągnięcia tego celu jest maksymalne wykorzystanie pozytywnych (realistycznych) oczekiwań pacjentów oraz edukacja pacjentów cierpiących na ból, a także laików (z których 20% w przyszłości stanie się pacjentami cierpiącymi na ból) na temat tego, co stanowi realistyczne oczekiwania dotyczące leczenia bólu. Być może początkowo będzie to możliwe dzięki aktualnej, opartej na dowodach edukacji dotyczącej placebo i nieswoistych skutków leczenia, dzięki której pacjenci będą mogli skorygować błędne przekonania, które mogli wcześniej posiadać. Następnie klinicyści mogą dążyć do zwiększenia oczekiwań pacjentów w kontekście leczenia (w realistyczny sposób) i zminimalizować pesymistyczne oczekiwania, które utrudniają powodzenie leczenia, dlatego też powinni nauczyć się ulepszać swoje obecne wielodyscyplinarne metody leczenia poprzez wysiłki ukierunkowane na wykorzystanie ulepszeń, jakie może przynieść placebo, nawet w ramach „aktywnego leczenia”. Psychologowie mogą łatwo poruszyć te problemy ze swoimi pacjentami i pomóc im stać się zwolennikami własnego sukcesu w leczeniu.

 

Emocjonalne czynniki towarzyszące bólowi

 

Często trudnym aspektem leczenia bólu przewlekłego jest jednoznacznie wysoka częstość występowania współistniejącego stresu emocjonalnego. Badania wykazały, że depresja i zaburzenia lękowe są aż trzykrotnie częstsze wśród pacjentów z bólem przewlekłym niż w populacji ogólnej.[52,53] Często pacjenci z bólem i współistniejącymi chorobami psychicznymi są określani przez pracowników służby zdrowia jako „trudni pacjenci”, co może zmniejszać ryzyko jakość opieki, jaką otrzymają. Pacjenci cierpiący na depresję uzyskują gorsze wyniki zarówno w leczeniu depresji, jak i leczenia bólu, w porównaniu z pacjentami, u których pojedynczo zdiagnozowano ból lub depresję.[54,55] Psychologowie są niezwykle kompetentni, aby zająć się większością współistniejących chorób psychicznych typowo spotykanych w populacjach osób cierpiących na chroniczny ból, a tym samym złagodzić ból wyników leczenia i zmniejszyć cierpienie emocjonalne pacjentów. Psychologowie mogą zająć się kluczowymi objawami depresji (np. anhedonią, niską motywacją, barierami w rozwiązywaniu problemów), które łatwo utrudniają udział w leczeniu i powodują cierpienie emocjonalne. Co więcej, niezależnie od współistniejących chorób psychicznych, psycholodzy mogą pomóc pacjentom z przewlekłym bólem w przetwarzaniu ważnych zmian ról, których mogą doświadczać (np. utrata pracy, niepełnosprawność), trudności interpersonalnych, jakie mogą napotykać (np. poczucie izolacji spowodowane bólem) oraz cierpienie emocjonalne (np. niepokój, złość, smutek, rozczarowanie) związane z ich doświadczeniem. W ten sposób psychologowie mogą pozytywnie wpłynąć na przebieg leczenia, zmniejszając wpływ towarzyszących emocji, które są uwzględniane w ramach terapii.

 

Wnioski

 

Korzyści z włączenia leczenia psychologicznego do multidyscyplinarnego podejścia do leczenia przewlekłego bólu jest wiele. Obejmują one między innymi zwiększoną samokontrolę bólu, lepsze zasoby radzenia sobie z bólem, zmniejszoną niepełnosprawność związaną z bólem i zmniejszoną poprawę w zakresie stresu emocjonalnego, która jest osiągana za pomocą różnych skutecznych samoregulacji, behawioralnych i poznawczych techniki. Dzięki wprowadzeniu tych zmian psycholog może skutecznie pomóc pacjentom poczuć większą kontrolę nad bólem i umożliwić im jak najbardziej normalne życie pomimo bólu. Co więcej, umiejętności nabyte podczas interwencji psychologicznych wzmacniają i umożliwiają pacjentom stanie się aktywnymi uczestnikami leczenia ich choroby oraz zaszczepiają cenne umiejętności, które pacjenci mogą wykorzystywać przez całe życie. Dodatkowe korzyści zintegrowanego i holistycznego podejścia do leczenia przewlekłego bólu mogą obejmować zwiększenie wskaźników powrotu do pracy, zmniejszenie kosztów opieki zdrowotnej i poprawę jakości życia związanej ze zdrowiem milionów pacjentów na całym świecie.

 

 

Przypisy

 

Ujawnienie: W związku z tym artykułem nie zgłoszono żadnych konfliktów interesów.

 

Podsumowując interwencje psychologiczne mogą być skutecznie stosowane w celu złagodzenia objawów przewlekłego bólu wraz z wykorzystaniem innych metod leczenia, takich jak chiropraktyka. Ponadto powyższe badanie wykazało, w jaki sposób określone interwencje psychologiczne mogą poprawić wyniki leczenia bólu przewlekłego. Informacje pochodzą z Narodowego Centrum Informacji Biotechnologicznej (NCBI). Zakres naszych informacji jest ograniczony do chiropraktyki oraz urazów i schorzeń kręgosłupa. Aby omówić ten temat, prosimy zapytać dr Jimeneza lub skontaktować się z nami pod adresem 915-850-0900 .

 

Kurator: dr Alex Jimenez

 

 

Dodatkowe tematy: Back Pain

 

Według statystyk, w przybliżeniu 80% ludzi będzie doświadczać objawów bólu pleców przynajmniej raz przez całe ich życie. Na ból pleców jest częstą skargą, która może wynikać z różnych urazów i / lub warunków. Często naturalne zwyrodnienie kręgosłupa z wiekiem może powodować ból pleców. Wypukłe dyski występuje, gdy miękki, żelopodobny środek krążka międzykręgowego przepycha się przez łzę w otaczającym, zewnętrznym pierścieniu chrząstki, ściskając i drażniąc korzenie nerwu. Przepukliny dysku najczęściej występują wzdłuż dolnej części pleców lub kręgosłupa lędźwiowego, ale mogą również wystąpić wzdłuż odcinka szyjnego kręgosłupa lub szyi. Uderzenie nerwów w dolnym odcinku kręgosłupa z powodu urazu i / lub pogorszenia stanu może prowadzić do objawów rwy kulszowej.

 

BARDZO WAŻNY TEMAT: Zarządzanie stresem w miejscu pracy

 

 

WAŻNIEJSZE TEMATY: DODATKOWE DODATKOWE: Leczenie urazów w wypadkach samochodowych El Paso, TX Kręgarz